پرسش :
آيا امام حسين(عليه السلام) براي جلوگيري از اسارت زنان اقدامي كردند؟
پاسخ :
امام حسين(عليه السلام) پس از آن كه از ثابت قدمي يارانش مطمئن گشت فرمود: « اَلا وَ مَنْ كانَ فِي رَحْلِهِ اِمْرَأَةٌ فَلْيَنْصَرِفْ بِها إِلى بَني أَسَد»؛ (هر كس زنى به همراه دارد، وى را به قبيله بنى اسد بسپارد).
على بن مظاهر (يكى از ياران امام(عليه السلام)) برخاست و عرض كرد: سرورم براى چه؟
امام(عليه السلام) فرمود: «إِنَّ نِسائي تُسْبى بَعْدَ قَتْلي وَ أَخافُ عَلى نِسائِكُمْ مِنَ السَّبي»؛ (بعد از شهادت من، زنانم اسير مى شوند و من از اسيرى زنانتان بيمناكم!).
على بن مظاهر به خيمه اش برگشت. همسرش به احترام برخاست و تبسّم كنان به استقبالش شتافت، على بن مظاهر گفت: مرا واگذار! الان چه وقت تبسّم است؟ گفت: اى فرزند مظاهر، من خطبه فرزند فاطمه (عليها السلام) را شنيدم ولى در پايان آن صداى همهمه نگذاشت كه بفهمم امام(عليه السلام) چه مى فرمايد. على بن مظاهر گفت: همسرم، امام(عليه السلام) به ما دستور داد: «هر كس همسرش همراه اوست وى را نزد عمو زادگانش (قبيله بنى اسد) برگرداند چون من فردا شهيد مى شوم و زنانم اسير مى گردند».
زن گفت: مى خواهى چه كنى؟
پاسخ داد: برخيز تا تو را به نزد عموزادگانت ببرم.
زن برخاست و سرش را به عمود خيمه كوبيد و گفت: به خدا سوگند! تو با من منصفانه رفتار نكردى، آيا تو مى پسندى كه دختران رسول خدا (صلى الله عليه وآله) اسير شوند و من در امان باشم، چادر از سر زينب (عليها السلام) بردارند و من پوشيده بمانم! آيا تو مى پسندى گوشواره هاى دختران زهرا (عليها السلام) را بربايند و گوشواره هاى من زينت گوشم باشند؟
آيا مى پسندى كه تو نزد رسول خدا (صلى الله عليه وآله) رو سفيد باشى و من نزد فاطمه زهرا (عليها السلام) رو سياه؟!
به خدا سوگند شما مردان را يارى مى كنيد و ما زنان را.
پس على بن مظاهر گريان به نزد امام(عليه السلام) برگشت، امام به وى فرمود: «چرا گريه مى كنى؟».
عرض كرد: سرورم! همسرم جز يارى شما را قبول نمى كند.
امام (عليه السلام) گريست و فرمود: «جُزِيْتُمْ مِنّا خَيْراً»; (خداوند به شما از جانب ما جزاى خير دهد).
آيا تاريخ جهان همانند اين ايثار و فداكارى به خاطر دارد؟
آيا اين گونه اخلاص و از خودگذشتگى و شهامتِ آميخته با معنويّت و ايمان، در هيچ گروهى نسبت به پيشوايش ديده شده است؟!
نه تنها بستگان و خويشان كه ياران و دوستان و همرزمان، همه پرورش يافته يك مكتبند و شاگردان يك آموزگار.
نه تنها مردان، كه زنان هم همان روحيّه فداكارى را دارند، گويى همه از يك پستان شير نوشيده اند؟
وه! چه زيبا و باشكوه است سخن همسر على بن مظاهر كه به شوهرش مى گويد:
«آيا مى پسندى تو در قيامت در برابر رسول خدا (ص) رو سفيد باشى و من در پيش زهرا (س) رو سياه».
آرى اين است جالب ترين صحنه هاى ايثار!
منبع: گرد آوري از كتاب: عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها، زير نظر آيت الله مكارم شيرازي، ص407.
امام حسين(عليه السلام) پس از آن كه از ثابت قدمي يارانش مطمئن گشت فرمود: « اَلا وَ مَنْ كانَ فِي رَحْلِهِ اِمْرَأَةٌ فَلْيَنْصَرِفْ بِها إِلى بَني أَسَد»؛ (هر كس زنى به همراه دارد، وى را به قبيله بنى اسد بسپارد).
على بن مظاهر (يكى از ياران امام(عليه السلام)) برخاست و عرض كرد: سرورم براى چه؟
امام(عليه السلام) فرمود: «إِنَّ نِسائي تُسْبى بَعْدَ قَتْلي وَ أَخافُ عَلى نِسائِكُمْ مِنَ السَّبي»؛ (بعد از شهادت من، زنانم اسير مى شوند و من از اسيرى زنانتان بيمناكم!).
على بن مظاهر به خيمه اش برگشت. همسرش به احترام برخاست و تبسّم كنان به استقبالش شتافت، على بن مظاهر گفت: مرا واگذار! الان چه وقت تبسّم است؟ گفت: اى فرزند مظاهر، من خطبه فرزند فاطمه (عليها السلام) را شنيدم ولى در پايان آن صداى همهمه نگذاشت كه بفهمم امام(عليه السلام) چه مى فرمايد. على بن مظاهر گفت: همسرم، امام(عليه السلام) به ما دستور داد: «هر كس همسرش همراه اوست وى را نزد عمو زادگانش (قبيله بنى اسد) برگرداند چون من فردا شهيد مى شوم و زنانم اسير مى گردند».
زن گفت: مى خواهى چه كنى؟
پاسخ داد: برخيز تا تو را به نزد عموزادگانت ببرم.
زن برخاست و سرش را به عمود خيمه كوبيد و گفت: به خدا سوگند! تو با من منصفانه رفتار نكردى، آيا تو مى پسندى كه دختران رسول خدا (صلى الله عليه وآله) اسير شوند و من در امان باشم، چادر از سر زينب (عليها السلام) بردارند و من پوشيده بمانم! آيا تو مى پسندى گوشواره هاى دختران زهرا (عليها السلام) را بربايند و گوشواره هاى من زينت گوشم باشند؟
آيا مى پسندى كه تو نزد رسول خدا (صلى الله عليه وآله) رو سفيد باشى و من نزد فاطمه زهرا (عليها السلام) رو سياه؟!
به خدا سوگند شما مردان را يارى مى كنيد و ما زنان را.
پس على بن مظاهر گريان به نزد امام(عليه السلام) برگشت، امام به وى فرمود: «چرا گريه مى كنى؟».
عرض كرد: سرورم! همسرم جز يارى شما را قبول نمى كند.
امام (عليه السلام) گريست و فرمود: «جُزِيْتُمْ مِنّا خَيْراً»; (خداوند به شما از جانب ما جزاى خير دهد).
آيا تاريخ جهان همانند اين ايثار و فداكارى به خاطر دارد؟
آيا اين گونه اخلاص و از خودگذشتگى و شهامتِ آميخته با معنويّت و ايمان، در هيچ گروهى نسبت به پيشوايش ديده شده است؟!
نه تنها بستگان و خويشان كه ياران و دوستان و همرزمان، همه پرورش يافته يك مكتبند و شاگردان يك آموزگار.
نه تنها مردان، كه زنان هم همان روحيّه فداكارى را دارند، گويى همه از يك پستان شير نوشيده اند؟
وه! چه زيبا و باشكوه است سخن همسر على بن مظاهر كه به شوهرش مى گويد:
«آيا مى پسندى تو در قيامت در برابر رسول خدا (ص) رو سفيد باشى و من در پيش زهرا (س) رو سياه».
آرى اين است جالب ترين صحنه هاى ايثار!
منبع: گرد آوري از كتاب: عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها، زير نظر آيت الله مكارم شيرازي، ص407.
