امروزه که در مناطق و کشورهاى مختلف، مسلمانان مشغول‏ مبارزه با طاغوت و کفر جهانى هستند، اگر در افرادى نقاط ضعفى مشاهده شود ولى موضع‌‎‏گيرى در مقابل مبارزين و انقلابيّون نداشته باشند، آيا جايز است با آنان در جهت ضعفى که دارند مبارزه شود يا آن که به منظور حفظ وحدت بايد از نقاط ضعف چشم‌‏پوشى کرد؟ و اساسا چه ضابطه‏‌اى مى‌‏‌‌تواند ملاک تقديم وحدت بر خط مبارزه يا بالعکس باشد؟