مقام و منزلت حضرت زهرا (س)

پاسخ اجمالی:
طبق آیات و روایات، حضرت فاطمه(س) کوثر فیض بخشی است که پاکیزه و برگزیده خداست و سرور زنان عالم و پاره تن پیامبر(ص) است و خشم و رضای او خشم و رضای پیامبر(ص) و خدا می باشد که بر عصمت او دلالت دارد.

پاسخ تفصیلی:
حضرت فاطمه زهرا(علیها السلام) دختر پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) کوثر فیض بخشى است که خداوند متعال به وجود او، شماتت دشمنان پیامبر را که آن حضرت را بى نسل و فرزند توصیف مى کردند، پاسخ داده و سوره کوثر را نازل فرموده است: «انّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ...».

سرور زنان عالم، نزد پیامبر(صلى الله علیه وآله) جایگاه والایى داشت، تا آن جا که در باره او فرمود:
«فاطمة بَضعةٌ مِنّى، فَمن اَغضبها فقد اَغْضَبنى»(1)؛ (فاطمه پاره تن من است، هر که او را به خشم آورد، مرا به خشم آورده است).

می دانیم که به خشم آوردن پیامبر(صلى الله علیه وآله)، موجب آزار اوست و هر که او را بیازارد، عذابى دردناک در انتظارش است چرا که خداوند فرموده است: «آنان که پیامبر خدا را آزار مى دهند، عذابى دردناک براى آنان است.»(2)

در روایتى دیگر است که آن حضرت، خشم و رضاى او را موجب خشم و رضاى خداوند دانسته و فرموده است: «اى فاطمه! خداوند به خاطر خشم تو خشم مى گیرد و با رضاى تو راضى مى شود.»(3)

این، مقام والایى براى حضرت زهرا(علیها السلام) است که خشم و رضاى او معیار خشم و رضاى خداوند به حساب آمده و این بر عصمت او دلالت مى کند. خداوند چون عادل است و حکیم، جز بر کافر و گنهکار غضب نمى کند و جز از مؤمن و مطیع، راضى نمى شود. حضرت فاطمه در سایه این کرامت، در زبان پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) سرور زنان جهان گشت و آن حضرت فرمود:
اى فاطمه! آیا نمى خواهى سرور زنان جهان و سرور زنان مؤمن و سرور زنان این امت باشى؟»(4)

با آن که حضرت زهرا(علیها السلام) معصوم است و گناه نمى کند، لیکن پیامبر نیست، چون میان عصمت و نبوت تلازمى نیست. حضرت مریم نیز به تصریح قرآن کریم معصوم بود «إِنَّ اللهَ اصْطَفاکِ وَطَهَّرَکِ وَاصْطَفاکِ عَلى نِساءِ الْعالَمِینَ»(5)، اما پیامبر نبود. خبر دادن از پاکى مریم پس از برگزیدگى او، بر پاکى او از گناهان و مخالفت او با آیین شرک که در زمان او حاکم بود دلالت مى کند. اما این که پیامبر نبود، روشن است و نیازى به بیان نیست، پس دختر خاتم انبیا نیز سرور زنان جهان است و همچون مریم پاک، معصوم است و پیامبر نیست.

پی نوشت:
(1). فتح البارى (شرح صحیح بخارى)، ج 7، ص 84؛ صحیح بخارى، ج 6، ص 491، (باب علامات النبوه) و ج 8 ، ص 110، (باب المغازى).
(2). سوره توبه، آیه 61.
(3). مستدرک حاکم، ج 3، ص 154؛ مجمع الزواید، ج 9، ص 203.
(4). همان، ص 156.
(5). سوره آل عمران، آیه 42.

منبع: سیماى عقاید شیعه، آیت الله جعفر سبحانی، مترجم: جواد محدّثی، نشر مشعر، چاپ: دارالحدیث، بهار 1386، ص 244.
​​​​​​​