تقلیدگری در کودکان
پرسش :
دختر یک سال و نیمه ای دارم که خیلی دوست دارد کارهایش را خودش انجام دهد و هر کاری که من و دیگران انجام می‌دهیم، او هم می‌خواهد آن کار را انجام دهد و چون توانایی انجام خیلی از کارها را ندارد، جیغ می‌زند و گریه می‌کند. کلاً بچّه‌ی بی‌قراری است و دائماً در خانه جیغ می‌زند. لطفاً من را راهنمایی کنید.
پاسخ :
پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):
تقلید گری در کودکان
این که یک کودک در این سن بخواهد همان کارهایی را انجام دهد که دیگران انجام می‌دهند، یک رفتار طبیعی است؛ چراکه از سنّ یک سالگی به بعد در بچّه‌ها یک ویژگی به نام تقلیدگری ایجاد می‌شود. ولی از آنجا که توانایی بزرگترها را ندارند و نمی‌توانند همان کاری را انجام دهند که بزرگترها انجام می‌دهند، دچار آسیب و شکست می‌شوند؛ لذا شروع به گریه کردن می‌کنند.
راهکارها:
الف. نپرداختن به کارهای بزرگ در حضور بچّه‌ها
یک نکته این است که بزرگترها نباید در حضور بچّه‌ها، کارهایی را که در توان آن‌ها نیست انجام دهند؛ مثلاً اگر مادر می‌خواهد گوشت پاک کند، نباید جلوی بچّه‌ی یک و نیم ساله چاقو بردارد و گوشت‌ها را تمیز و بسته‌بندی کند؛ چون وقتی بچّه این صحنه را می‌بیند، می‌خواهد چاقو را از مادر بگیرد و همان رفتار را تقلید کند و اگر مادر چاقو را در اختیار او قرار ندهد منجر به جیغ زدن و گریه‌ی او می‌شود.
توصیه‌ی ما این است که والدین کارهایی را که در توان فرزندشان نیست، در حضور او انجام ندهند و سعی کنند کارهایی را در معرض نگاه او انجام دهند که در حد و اندازه‌ی بچّه است و او بتواند آن کار را انجام دهد و نتیجه‌ی آن هم برای آن‌ها موفّقیّت‌آمیز باشد.
ب. بازی کردن
گاهی اوقات دلیل جیغ و فریاد بچّه‌ها به این خاطر است که کارهای متناسب با سنّشان به آن‌ها سپرده نشده است؛ یعنی به جای این‌که کودک یک ساله به بازی و دویدن و فعّالیّت‌های نظیر آن بپردازد، در معرض کارهایی قرار می‌گیرد که بزرگ‌تر از سن او است؛ لذا چون بچّه‌ها خودمدار هستند، فکر می‌کنند که می‌توانند همه‌ی کارها را انجام دهند و چون می‌بیند که نمی‌تواند آن کار را انجام دهند و پدر و مادر هم فرصت انجام این کار را به آن‌ها نمی‌دهند، نتیجه‌ی آن گریه کردن و جیغ و فریاد زدن است.
پرسش های مرتبط:
تقلید گری در کودکان
این که یک کودک در این سن بخواهد همان کارهایی را انجام دهد که دیگران انجام می‌دهند، یک رفتار طبیعی است؛ چراکه از سنّ یک سالگی به بعد در بچّه‌ها یک ویژگی به نام تقلیدگری ایجاد می‌شود. ولی از آنجا که توانایی بزرگترها را ندارند و نمی‌توانند همان کاری را انجام دهند که بزرگترها انجام می‌دهند، دچار آسیب و شکست می‌شوند؛ لذا شروع به گریه کردن می‌کنند.
راهکارها:
الف. نپرداختن به کارهای بزرگ در حضور بچّه‌ها
یک نکته این است که بزرگترها نباید در حضور بچّه‌ها، کارهایی را که در توان آن‌ها نیست انجام دهند؛ مثلاً اگر مادر می‌خواهد گوشت پاک کند، نباید جلوی بچّه‌ی یک و نیم ساله چاقو بردارد و گوشت‌ها را تمیز و بسته‌بندی کند؛ چون وقتی بچّه این صحنه را می‌بیند، می‌خواهد چاقو را از مادر بگیرد و همان رفتار را تقلید کند و اگر مادر چاقو را در اختیار او قرار ندهد منجر به جیغ زدن و گریه‌ی او می‌شود.
توصیه‌ی ما این است که والدین کارهایی را که در توان فرزندشان نیست، در حضور او انجام ندهند و سعی کنند کارهایی را در معرض نگاه او انجام دهند که در حد و اندازه‌ی بچّه است و او بتواند آن کار را انجام دهد و نتیجه‌ی آن هم برای آن‌ها موفّقیّت‌آمیز باشد.
ب. بازی کردن
گاهی اوقات دلیل جیغ و فریاد بچّه‌ها به این خاطر است که کارهای متناسب با سنّشان به آن‌ها سپرده نشده است؛ یعنی به جای این‌که کودک یک ساله به بازی و دویدن و فعّالیّت‌های نظیر آن بپردازد، در معرض کارهایی قرار می‌گیرد که بزرگ‌تر از سن او است؛ لذا چون بچّه‌ها خودمدار هستند، فکر می‌کنند که می‌توانند همه‌ی کارها را انجام دهند و چون می‌بیند که نمی‌تواند آن کار را انجام دهند و پدر و مادر هم فرصت انجام این کار را به آن‌ها نمی‌دهند، نتیجه‌ی آن گریه کردن و جیغ و فریاد زدن است.
پرسش های مرتبط:
