پرسش :
چگونه می‌توان در عصر غیبت، حضور امام زمان (عج) را درک کرد؟
پاسخ :
قدم اول كسب معرفت نسبت به جايگاه ائمه(ع) و امام زمان(عج) است. در روايتی از ابونصر طريف نقل شده است: «بر امام زمان(عج) [در ايام كودكي ايشان] وارد شدم. حضرت فرمود: مرا می‌شناسی؟ گفتم: آری؛ سپس آن حضرت فرمود: من كيستم؟ گفتم: شما آقای من و فرزند آقای من هستيد. آن گاه امام مهدی(عج) فرمود: از اين نپرسيدم، عرض كردم: فدای شما شوم! خودتان بيان كنيد. حضرت فرمود: من خاتم اوصيا هستم و خداوند به واسطه من بلا را از اهلم و شيعيان رفع می‌كند.»(بحار الانوار، ج 52، ص30).
زيارت جامعه كبيره در اواخر مفاتيح الجنان آمده در اين زمينه منبع خوبی است.
پس از معرفت، ايمان و پذيرش اين عقيده است؛ چرا كه فردی كه به امری عقيده نداشته باشد، در راستای آن فعاليت نمی‌كند. ايمان به خدا و معارف دين لازمه حركت است.
مرحله بعد آن است كه آدمی به وظايف دينی (انجام واجبات و ترک محرمات و پرهيز از گناهان) اهتمام ورزد و به نماز اول وقت توجه داشته باشد؛زيرا حقيقت انسان، بندگی و عبوديت خدا است و راه بندگی؛ نيز عبادت است: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ»(ذاريات، 56). بنابراين خداوند ايمان را در كنار عمل صالح قرار داده است. در سوره «عصر» پس از آن كه سخن از خسران و زيان كار بودن انسان به ميان آورد، می‌گويد: «الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ» و وقتي می‌خواهد وعده خلافت و حكومت روي زمين را به مؤمنان بدهد، میفرمايد: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ»(نور، آيه 55) و سر انجام زمين را برای عباد صالح می‌داند: «يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ»(انبيا، آيه 105).
عمل صالح و توبه باعث طهارت و نورانيت دل شده و آيينه دل آمادگی پيدا می‌كند تا انوار الهی را در خود جلوه‌گر كند و خود را در محضر خدا و امام بداند.
البته در كنار انجام وظايف، لازم است آدمي دست به توسل بردارد و از خداوند به واسطه ائمه(ع) برای كسب معرفت و درک بالاتر مدد بگيرد: «وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ»(مائده، آيه 35).
قدم اول كسب معرفت نسبت به جايگاه ائمه(ع) و امام زمان(عج) است. در روايتی از ابونصر طريف نقل شده است: «بر امام زمان(عج) [در ايام كودكي ايشان] وارد شدم. حضرت فرمود: مرا می‌شناسی؟ گفتم: آری؛ سپس آن حضرت فرمود: من كيستم؟ گفتم: شما آقای من و فرزند آقای من هستيد. آن گاه امام مهدی(عج) فرمود: از اين نپرسيدم، عرض كردم: فدای شما شوم! خودتان بيان كنيد. حضرت فرمود: من خاتم اوصيا هستم و خداوند به واسطه من بلا را از اهلم و شيعيان رفع می‌كند.»(بحار الانوار، ج 52، ص30).
زيارت جامعه كبيره در اواخر مفاتيح الجنان آمده در اين زمينه منبع خوبی است.
پس از معرفت، ايمان و پذيرش اين عقيده است؛ چرا كه فردی كه به امری عقيده نداشته باشد، در راستای آن فعاليت نمی‌كند. ايمان به خدا و معارف دين لازمه حركت است.
مرحله بعد آن است كه آدمی به وظايف دينی (انجام واجبات و ترک محرمات و پرهيز از گناهان) اهتمام ورزد و به نماز اول وقت توجه داشته باشد؛زيرا حقيقت انسان، بندگی و عبوديت خدا است و راه بندگی؛ نيز عبادت است: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ»(ذاريات، 56). بنابراين خداوند ايمان را در كنار عمل صالح قرار داده است. در سوره «عصر» پس از آن كه سخن از خسران و زيان كار بودن انسان به ميان آورد، می‌گويد: «الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ» و وقتي می‌خواهد وعده خلافت و حكومت روي زمين را به مؤمنان بدهد، میفرمايد: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ»(نور، آيه 55) و سر انجام زمين را برای عباد صالح می‌داند: «يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ»(انبيا، آيه 105).
عمل صالح و توبه باعث طهارت و نورانيت دل شده و آيينه دل آمادگی پيدا می‌كند تا انوار الهی را در خود جلوه‌گر كند و خود را در محضر خدا و امام بداند.
البته در كنار انجام وظايف، لازم است آدمي دست به توسل بردارد و از خداوند به واسطه ائمه(ع) برای كسب معرفت و درک بالاتر مدد بگيرد: «وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ»(مائده، آيه 35).
