پرسش :
قدرت بيان و صحبت كردن خوبي ندارم و نمي توانم آن چيزي را كه مي خواهم و دل بر آن رضاست بيان كنم شايد كسي در جلوي من كاري ناپسند انجام دهد ولي نمي توانم به او چيزي بگويم و قادر نيستم او را از آن كار نهي كنم براي اين امر چه نصيحتي داريد؟
پاسخ :
توانايي و قدرت بيان در حد سخنراني تا حدودي فطري و ذاتي و استعدادي خدادادي است. البته توانايي سخنراني نيازي همگاني نيست و ضرورتي ندارد همه افراد جامعه سخنران و سخنور باشند اما در حد مراوده و معاشرت با خانواده و اعضاي جامعه و دوستان و ... نيازي ضروري و همگاني است و كساني كه توان بيان خواسته ها و حقوق خود را ندارند عموماً حقشان پايمال مي شود و از حق خود محروم مي شوند.
منشأ اين حالت ممكن است خجالت و كم رويي باشد كه البته با تمرين و ممارست مي توان بر آن غلبه كرد و ممكن است دلايل ديگري داشته باشد مثلاً شاگرد به سؤال استاد پاسخ نمي گويد چون ترس و وحشت دارد پاسخش درست نباشد و مورد تمسخر و طعن همكلاسي ها قرار گيرد. و يا از بيان نظرات خودش اجتناب مي ورزد چون احتمال مي دهد درست نباشد و مورد اعتراض ديگران قرار گيرد و مورد سرزنش ديگر افراد قرار گيرد لذا با اين احتمال از بيان نظراتش خودداري مي ورزد. اين حالات به مرور زمان حالتي در فرد ايجاد مي كند كه در بسياري از موارد كه حتي به صحت آن اعتماد و ايمان دارد نيز خجالت مي كشد ايده اش را بيان كند.
اگر منشأ عدم بيان كم رويي و خجالت باشد با تمرين و تلقين و ممارست مي تواند بر اين روحيه غلبه يابد. ابتدا مي تواند در جمع هاي كوچكتر به صحبت بپردازد يا متني را تهيه نمايد و از رو بخواند باصطلاح با استفاده از نت (پيش نويس) و تيتر و فهرست مطالب مدتي را صحبت كند. در مراحل اوليه ممكن است بعضي از مطالب از خاطرش برود. نبايد نگران باشد به مرور زمان بهبود مي يابد. و اگر از روي احساس عدم اطمينان به نظراتش به ابراز نظر نمي پردازد بايد با مطالعه و تحقيق به صحت نظراتش واقف گردد و با مطالعه ديدگاه علما و بزرگان از نظرات آنان آگاه گردد و در هنگام ابراز عقيده بجاي اظهار نظر شخصي از قول آنان اظهار نظر كند.
بنابراين ترس از جامعه و افراد و برخورد احتمالي مانع ابراز عقيده است كه بايد با تمرين از ميان برود. توصيه مي كنيم كتابهاي مربوط به چگونگي سخنراني و نيز كم رويي و خجالت را مطالعه نماييد. كتاب آيين سخنوري نوشته ديل كارنگي كتابي مناسب است.
eporsesh.com
توانايي و قدرت بيان در حد سخنراني تا حدودي فطري و ذاتي و استعدادي خدادادي است. البته توانايي سخنراني نيازي همگاني نيست و ضرورتي ندارد همه افراد جامعه سخنران و سخنور باشند اما در حد مراوده و معاشرت با خانواده و اعضاي جامعه و دوستان و ... نيازي ضروري و همگاني است و كساني كه توان بيان خواسته ها و حقوق خود را ندارند عموماً حقشان پايمال مي شود و از حق خود محروم مي شوند.
منشأ اين حالت ممكن است خجالت و كم رويي باشد كه البته با تمرين و ممارست مي توان بر آن غلبه كرد و ممكن است دلايل ديگري داشته باشد مثلاً شاگرد به سؤال استاد پاسخ نمي گويد چون ترس و وحشت دارد پاسخش درست نباشد و مورد تمسخر و طعن همكلاسي ها قرار گيرد. و يا از بيان نظرات خودش اجتناب مي ورزد چون احتمال مي دهد درست نباشد و مورد اعتراض ديگران قرار گيرد و مورد سرزنش ديگر افراد قرار گيرد لذا با اين احتمال از بيان نظراتش خودداري مي ورزد. اين حالات به مرور زمان حالتي در فرد ايجاد مي كند كه در بسياري از موارد كه حتي به صحت آن اعتماد و ايمان دارد نيز خجالت مي كشد ايده اش را بيان كند.
اگر منشأ عدم بيان كم رويي و خجالت باشد با تمرين و تلقين و ممارست مي تواند بر اين روحيه غلبه يابد. ابتدا مي تواند در جمع هاي كوچكتر به صحبت بپردازد يا متني را تهيه نمايد و از رو بخواند باصطلاح با استفاده از نت (پيش نويس) و تيتر و فهرست مطالب مدتي را صحبت كند. در مراحل اوليه ممكن است بعضي از مطالب از خاطرش برود. نبايد نگران باشد به مرور زمان بهبود مي يابد. و اگر از روي احساس عدم اطمينان به نظراتش به ابراز نظر نمي پردازد بايد با مطالعه و تحقيق به صحت نظراتش واقف گردد و با مطالعه ديدگاه علما و بزرگان از نظرات آنان آگاه گردد و در هنگام ابراز عقيده بجاي اظهار نظر شخصي از قول آنان اظهار نظر كند.
بنابراين ترس از جامعه و افراد و برخورد احتمالي مانع ابراز عقيده است كه بايد با تمرين از ميان برود. توصيه مي كنيم كتابهاي مربوط به چگونگي سخنراني و نيز كم رويي و خجالت را مطالعه نماييد. كتاب آيين سخنوري نوشته ديل كارنگي كتابي مناسب است.
eporsesh.com
