پرسش :
انسانی که به مرحله ی عبودیت رسیده است چطور می تواند این عبودیت راحفظ کند؟
پاسخ :
بحث این است که انسان بعد از خلقت می خواهد به کجا برسد . ما از آیات قرآن استفاده می کنیم که انسان برای عبودیت خلق شده است .عبودیت یک معنای خاصی دارد . خداوند نیاز به عبادت ما ندارد ، نیاز به عبودیتی که در ذهن ماست ندارد بلکه عبودیت یک معبری است که انسان را به ربوبیت می رساند . عبودیت این نیست که مشکلی از خدا را حل بکند یا گره ای از هستی را باز بکند بلکه این عبودیت نیاز خود انسان است ، راهی است که انسان را به ربوبیت می رساند . در روایات داریم که عبودیت یک جوهره ای است که اصل آن ربوبیت است .انسان قرار نیست در عبودیت بماند ، قرار است که انسان از طریق ربوبیت به خدا برسد . اگر انسان به این عبودیت و درک درست نظام هستی و رابطه ی خودش با خدا و به اینکه انسان وجود مستقلی نیست و تمام سرمایه هایش از آن دیگری است رسید و وقتی همه چیز را از خدا دید ، این حالت را باید بگونه ای حفظ کند . اگر مسیر عبودیت درست طی بشود ، انسان خودش می تواند حافظ خودش باشد . اگر انسان تمام جنبه ها را درست طی بکند یعنی قصه ی تعقل و اندیشه و اخلاص در کنار هم خوب تعریف بشود ، بسیاری از صفات و خصوصیات در کنار هم جمع می شوند و اینها خودشان حافظ خودشان هستند . ایمان و اسلام به این گونه نیست که شما به نقطه ای برسید و بگویید که من صاحب ایمان شده ام و از این به بعد زندگی مومنانه خواهم داشت ، به اسلام رسیده ام و از این به بعد به زندگی اسلامانه خواهم داشت . خود تلاش برای رسیدن به نقطه ی بالاتر ، بخشی از پروژه ی دین دار است ، ممکن است کسی تا اینجا را خوب رفته باشد ولی این بخشی از دین داری است . و در عین حال می تواند مقصد هم باشد . در اینجا برای خودش ارزش دارد و جایگاه بالایی است . اما راه همچنان ادامه دارد . راز اینکه ما هر روز به خدا می گوییم ما را در صراط مستقیم قرار بده این است که راه و مقصد یکی است . هر کس در هر بخشی از این راه قرار بگیرید ، خودش مقصد هم هست . ارزش آن در حرکت است . پالایش و تلاش برای تقویت ایمان باید همچنان صورت بگیرد . خود این تلاش ها و مبارزات دینداری است . البته در یک مقطعی است که اگر انسان وارد آن بشود مثل این است که وارد حفاظی شده است که آن دیگر لطف الهی است و انسان تحت سرپرست خدا است .ما باید بخشی از راه را برویم و بقیه ی راه ،عنایت های الهی انسان را می برد .
بحث این است که انسان بعد از خلقت می خواهد به کجا برسد . ما از آیات قرآن استفاده می کنیم که انسان برای عبودیت خلق شده است .عبودیت یک معنای خاصی دارد . خداوند نیاز به عبادت ما ندارد ، نیاز به عبودیتی که در ذهن ماست ندارد بلکه عبودیت یک معبری است که انسان را به ربوبیت می رساند . عبودیت این نیست که مشکلی از خدا را حل بکند یا گره ای از هستی را باز بکند بلکه این عبودیت نیاز خود انسان است ، راهی است که انسان را به ربوبیت می رساند . در روایات داریم که عبودیت یک جوهره ای است که اصل آن ربوبیت است .انسان قرار نیست در عبودیت بماند ، قرار است که انسان از طریق ربوبیت به خدا برسد . اگر انسان به این عبودیت و درک درست نظام هستی و رابطه ی خودش با خدا و به اینکه انسان وجود مستقلی نیست و تمام سرمایه هایش از آن دیگری است رسید و وقتی همه چیز را از خدا دید ، این حالت را باید بگونه ای حفظ کند . اگر مسیر عبودیت درست طی بشود ، انسان خودش می تواند حافظ خودش باشد . اگر انسان تمام جنبه ها را درست طی بکند یعنی قصه ی تعقل و اندیشه و اخلاص در کنار هم خوب تعریف بشود ، بسیاری از صفات و خصوصیات در کنار هم جمع می شوند و اینها خودشان حافظ خودشان هستند . ایمان و اسلام به این گونه نیست که شما به نقطه ای برسید و بگویید که من صاحب ایمان شده ام و از این به بعد زندگی مومنانه خواهم داشت ، به اسلام رسیده ام و از این به بعد به زندگی اسلامانه خواهم داشت . خود تلاش برای رسیدن به نقطه ی بالاتر ، بخشی از پروژه ی دین دار است ، ممکن است کسی تا اینجا را خوب رفته باشد ولی این بخشی از دین داری است . و در عین حال می تواند مقصد هم باشد . در اینجا برای خودش ارزش دارد و جایگاه بالایی است . اما راه همچنان ادامه دارد . راز اینکه ما هر روز به خدا می گوییم ما را در صراط مستقیم قرار بده این است که راه و مقصد یکی است . هر کس در هر بخشی از این راه قرار بگیرید ، خودش مقصد هم هست . ارزش آن در حرکت است . پالایش و تلاش برای تقویت ایمان باید همچنان صورت بگیرد . خود این تلاش ها و مبارزات دینداری است . البته در یک مقطعی است که اگر انسان وارد آن بشود مثل این است که وارد حفاظی شده است که آن دیگر لطف الهی است و انسان تحت سرپرست خدا است .ما باید بخشی از راه را برویم و بقیه ی راه ،عنایت های الهی انسان را می برد .
.jpg "چگونه ماهی تازه را پاک کنیم؟")
