غیبت نشانه ناتوانی

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

الْغِیبَةُ جُهْدُ الْعَاجِزِ.

غیبت مومن اسلحه ای برای مردم ناتوان و عاجز است.

نهج البلاغه: حکمت 453

از مسایل اتفاقی و اجماعی بین علمای اسلام حرمت غیبت است و در بعضی روایات جزو گناهان کبیره شمرده شده است.

غیبت کننده، آدم عاجز و ناتوانی است چون در غیاب مومن از او بدگویی می کند و اگر اهل انصاف بود به راحتی عیب مومن را در مقابلش می گفت تا او قدرت دفاع از خود را داشته باشد. غیبت کننده این کار زشت را گاهی برای فرو نشاندن خشم و غضب خود و خالی کردن عقده و کینه خویش انجام می دهد و گاه هم از سوء ظن بی مورد او نشات می گیرد. اگر غیبت کننده بداند چه عواقب سویی در پی غیبت است هیچ گاه به این گناه بزرگ خود را آلوده نمی کند.

خداوند به حضرت موسی علیه السلام وحی کرد:
مَن ماتَ تائِباً مِنَ الغِیبَهِ فَهُوَ آخَرُ مَن یَدخِلُ الجَنَّهُ وَ مَن ماتَ مُصِرّاً عَلَیها فَهُوَ اَوَّلَ مَن یَدخِلُ النّارَ(1)
هر کس بمیرد در حالی که از گناه غیبت توبه کرده باشد از آخرین افرادی است که وارد بهشت می شود و هر کس بمیرد در حالی که اصرار بر غیبت مردم داشته باشد اولین نفری است که وارد جهنم می شود.

و رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلم فرمودند:
مَنِ اغتابَ مُسلِماً اَو مُسلِمَهً لَم یَقبَلِ اللهُ صُلاتَهُ وَ لا صِیامَهُ اَربَعینَ یَوماً وَ لَیلَهً اِلاّ یَغفِرَ لَهُ صاحِبَهُ(2)
هر کس که غیبت یک مردم یا زن مسلمان را کند خداوند چهل شبانه روز نماز و روزه او را قبول نمی کند مگر آنکه آن کسی را که غیبت او را کرده گذشت کند.

پی‌نوشت‌ها:
1- جامع السعادات، ج 2 ص 313
2- همان، ص 314

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.