روابط اطرافیان با بازنشسته

 حمایت عاطفی اطرافیان بازنشستگان، نقش مهمی در سلامت ایشان دارد.
 

چکیده:  بازنشستگی دیگر به عنوان نقطه پایان یک همکاری اداری فرض نمی‌شود، بلکه آغازی بر مرحله تکمیلی زندگی سازمانی فرد، به حساب می‌آید. در این نوشتار به بیان وظایف ارتباطی اطرافیان با بازنشسته ها اشاره می شود.

تعداد کلمات 644 / تخمین زمان مطالعه 3 دقیقه

 

در این بخش، اطرافیان اکثرا با توجه به بی حوصله گی بازنشسته و در نتیجه، گیر دادن به مسائل جزئی به همه اعمال آنها، کم کم پس از مدتی، سکوت خود را کنار گذاشته و اختیار خود را از دست داده و با بازنشستگان، به سختی برخورد خواهند نمود.
مشخص است که برخوردها سودمند نخواهد بود. پس توصیه می گردد که اطرافیان بازنشستگان، با در نظر گرفتن سن این عزیزان و دانستن تفاوت های موجود در دو نسل، و اینکه با بالا رفتن سن، حوصله و ذهن نفرات رو به کاهش می گذارد، نباید انتظار رفتار منطقی از آنان داشته باشیم و با آنان با احترام و در خور مقام و منزلت آنان برخورد نمایند.
لازم به ذکر است که اگر دو مطلب را در خصوص بازنشستگان در نظر داشته باشیم، مطمئناً مسائل و درگیری ها به صورت قابل تأملی کمتر خواهد شد، «دیدن آنان» و «اجازه به آنان که کارهای خود را انجام دهند.»
در زمانی که هر بازنشسته در خانواده خود به چشم آید، و دیگران او را نه بعنوان یک فرد اضافه در خانه، بلکه بعنوان بزرگ و صاحب عزت خانواده بشناسند، و او را کاملا در اکثر موارد در نظر داشته باشند، بازنشسته دیگر نیازی به دخالت در کارهای دیگران و در نتیجه ناراحت کردن آنان نمی بیند و مسائل خیلی راحت تر برطرف می گردد.
 

اقدام دوم آنکه با بالا رفتن سن، قدرت عمل و عکس العمل هر فرد کاهش می یابد، و احتمال دارد که کارهای روزمره خود را به آرامی و در کمال آرامش انجام دهند، هر چند که انجام کارها توسط دیگران در تسریع کار مهم است، لکن باید به افراد اجازه داد که آنان اقدامات خود و کارهای مربوط به خود را، خود انجام دهند، و از اعضاء و جوارح خود استفاده نمایند، در غیر اینصورت بر اساس این اصل که «اگر از چیزی استفاده نکنی، آن چیز را از دست خواهی داد»، مسلما از هر عضوی که استفاده نگردد یا کمتر استفاده گردد، آن عضو با کاهش عملکرد روبرو شده و از کار خواهد افتاد.
 

یکی از اقوام اینجانب در زمانی که بعد از بیماری به منزل منتقل شد، بر اثر عمل جراحی انجام شده بر روی پاهایش، کمی فشار بر آنها وارد می شد و خود به چشم خویش دیدم که پسر ایشان با کمی درد، پاهای ایشان را صاف و حتی ایشان چند قدمی راه رفت، اما بعد از این چند قدم، با بد اخلاقی با پسر خود برخورد نمود.
 پسر از عملکرد خویش پشیمان و دیگر کاری به کار پدر نداشت. مشخص است که پدر نیز چون دیگر از پاهای خود استفاده نکرد، پاها خشک و دیگر از حالت جمع شده باز نشد و متأسفانه تا آخر عمر، پاها بصورت جمع شده باقی ماند و دیگر به هیچ عنوان قدمی برنداشت. اطرافیان این پدر برای جابجا کردن ایشان و حتی کارهای ضروری (دستشویی رفتن و حمام) با مشکلات عدیده ای روبرو بودند(چند تا از فرزندان را شما می شناسید که حاضر باشند چنین پدری را تحمل نمایند؟ البته لازم به ذکر می باشد که فرزندان دلسوزی، مانند فرزند این پدر وجود دارند که تا پایان زندگی پدر در خدمت پدر باشند، لکن تعداد این فرزندان آنطور که در جامعه دیده میشود، بسیار اندک می باشد).
لذا توصیه می گردد که تا حد امکان، اجازه دهید که این بزرگواران کارهای مربوط به خود را هر چند بصورت آرام، خودشان انجام دهند. اگر کمک نیاز داشتند در حد کمک، بهشان کمک شود نه اینکه کارها توسط اطرافیان انجام شود.
 
منبع : کتاب «لذت زندگی در وقت اضافه»
نویسنده: ولی بختیاری