ائوگمدیچا aogmadayečā
نخستین سطر قطعه‌ی اوستایی است که گویا در آیین مرگ خوانده می‌شده است. در ترجمه‌ی پهلوی کاملاً آزاد بدین صورت نوشته شده «می‌آیم، می‌پذیرم، و خرسندم»، که به این گونه تفسیر شده است: «من به گیتی می‌آیم، من تیره‌بختی را می‌پذیرم، من از مرگ خشنودم.» اشتیاق به جهان آخرت و غیرجسمانی بی‌گمان نزد ایرانیان در هر زمان به سختی برجسته بوده است. انسان در می‌یابد که پیرو مزدیسنی در این جهان در خوشی‌هایی که جهان به او می‌تواند بدهد، خوش و آسوده بوده و برای او، ریاضت یکسره بیگانه است.
