استاد کونگ ostād kong

 استاد کونگ یا معلم مقدس باستانی که در خارج از چین به نام کنفوسیوس (Confucius) شهرت یافت تمام عمرش را در چین وقف تعلیم کرد. با آنکه این تعلیمات از مقوله‌ی حکمت عملی بود، اما یک نوع حکمت نظری هم اساس آن محسوب می‌شد. استاد کونگ (کنفوسیوس) را سقراط چین خوانده‌اند و این مخصوصاً از آن روست که فلسفه‌ی وی بیش از هر چیز به انسان و اخلاق انسانی نظر دارد. در سال 1530، در مذهب کنفوسیونیزم، اصلاحی تازه صورت گرفت و آن چنان بود که یکی از خاقان‌های سلسله‌ی مینگ، برحسب پیشنهاد یکی از دانشمندان و زعمای آن مذهب، القاب و عناوین طولانی را که از روزگاران قدیم بر نام آن حکیم الحاق نموده بودند، منسوخ کرد و کنفوسیوس را به سادگی تمام استاد کونگ یا معلم مقدس باستانی نامیدند و معابد او به سادگی و بساطت دوران‌های قدیم بازگشت و تصاویر و تمثال‌های او را برداشته، به جای آن الواح فلزی یا چوبی بسیار ساده نهادند که بر روی آنها نام او را نقش کرده بودند. استاد کونگ همه‌جا طرف‌دار نظم و قدرت قانونی حکومت و در عین حال مخالف استبداد و خودسری پادشاهان بود. حتی همچون فلاسفه‌ی هند، حق سلطه و قدرت مطلقه را برای پادشاه قائل نشد، بلکه آن را به رضایت مردم موکول نمود. او می‌گوید: کسی بر امپراتوری سلطنت خواهد کرد که ملت رضایت دهد و کسی سلطنت را از دست می‌دهد که رضایت ملت را از دست دهد. به زعم استاد کونگ، حکومت صالح دارای سه هدف اصلی است، تدارکات شایسته، ارتش نیرومند و جلب اعتماد مردم. لازمه‌ی حکومت خوب هم شهریار خوب است.