عبدالجواد مدرس خراسانی

از علما و حکما و مدرّسین حکمت در اصفهان، و از شاگردان آخوند ملا على نورى بوده، و در شب غرّه ماه صفر سال 1281 وفات یافته است. تدریس کتب حکمت در عصر او بدو منتهى مى‏شده است در مآثر و الآثار (:183) درباره گوید: از علماى مشهور اصفهان بود، در فقه و اصول و طبّ و ریاضیّات و ادبیّات جمله مهارت کلّى، و تدرّبى عظیم داشت. صاحب عنوان: طبیبى فقیه، و فقیهى حکیم، و عالمى ادیب بود. در نزد پدر، و میرسید محمّد شهشهانى، و ملاّ حسین على تویسرکانى، و میر محمّد صادق کتابفروش، و حاج سید اسداللَّه بیدآبادى و دیگران در طبّ و حکمت تحصیل نموده است. در مداواى بیماران و علاج امراض، نفسى عیسوى داشته، و تدریس طبّ قدیم در زمان او بدون منحصر بوده است. در 6 جمادى الاولى سال 1327 قمرى وفات یافته، در یکى از اطاقهاى غربى تکیه مزبور مدفون شد. از آثارش کتابى مختصر در وبا به طبع رسیده است.