احمد دهکردی

فرزند سید محمّد باقر. عالم عارف، معروف به رحمتعلیشاه حقّانى، از اقطاب سلسله خاكساریّه، ادیب و شاعر و مفسرّ. در اصفهان در خدمت آخوند ملا محمّد حسین دهكردى - دایى خود - و آخوند كاشى، و میرزا محمّد حسن نجفى، و برادر خود سید ابوالقاسم و دیگران تحصیل نموده، به نجف اشرف رفته، نزد آخوند خراسانى و جمعى تلمّذ نموده، در علوم شریعت و طریقت صاحب نظر شده. در حدود سال 1285 در شهر كرد متولّد، و در شب 12 جمادى الاولى سال 1339 در اصفهان وفات یافته، در محّله ی در كوشك در كوچه ی باغ حرم (خانه‏هاى حرم سلاطین آق قویونلو) در بقعه‏اى مخصوص مدفون گردید. كتب زیر از اوست: 1- آغاز حقیقت 2- برهان حقیقت نامه 3- رشحات رحمت 4- دیوان فنائى 5- مثنوى در شرح آیه نور 6- مثنوى در شرح سؤال كمیل بن زیاد از حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در معنى حقیقت 7- منطق الطیر منظوم، در شرح هفت وادى؛ و غیره. از اشعار اوست: سلطنت خواهى اگر خدمت درویشان كن حكم بر خشك و تر از همّت درویشان كن خواهى از عارف باللَّه شوى بى شبهه طلب معرفت از صحبت درویشان كن به جهان خواهى اگر قبله حاجات شوى خویش را وقف ره حاجت درویشان كن صاحب عنوان در محلّه در كوشك، خانقاه داشته، و جمعى را هدایت و ارشاد نموده [!] و قبول از وفات، مریدان را به خواهر زاده خود حاج آقا رحیم دهكردى منوّر علیشاه سپرده است.