ابوالحسن علی ابن مهزیار اهوازی

(وف ح 254 ق)، محدث امامى و فقیه شیعى. وى از یاران امام رضا (ع) و امام محمدتقى (ع) و امام على‏النقى (ع) بود. در اهواز به دنیا آمد و در همان جا نشو و نما یافت. پدرش از مردم دورق خوزستان بود كه نخست آیین مسیحى داشت. به واسطه‏ى حسن بن سعید اهوازى، وى و پسرش، على، نزد امام رضا (ع) رفتند و به دست امام اسلام آوردند. ابن‏مهزیار از جانب امام محمدتقى (ع) و امام على‏النقى (ع) وكالت داشت و این دو امام درباره‏ى خوبیهاى وى توقیعاتى صادر كرده‏اند. ابن‏مهزیار از محمد بن ابى‏عمیر، على بن فضال، حسن بن على بن فضال و ابان بن عثمان و حسن بن محبوب و حسین بن سعید اهوازى و ابراهیم بن محمد همدانى و احمد بن اسحاق ابهرى و جمعى دیگر كه شمار آنها به 55 تن مى‏رسد، روایت كرده است. وى شاگردان بسیارى تربیت كرده است كه ابوعبداللَّه برقى و برادرش، ابراهیم بن مهزیار، و ابراهیم بن هاشم قمى و پسرش، حسن بن على بن مهزیار، از آن دسته‏اند. بسیارى از رجال‏نویسان شیعه او را محدثى ثقه مى‏دانند و حدود 33 كتاب از وى برمى‏شمارند. از آثار وى: «كتاب الوضوء»؛ «كتاب الصلاة»؛ «كتاب الزكاة»؛ «كتاب الصوم»؛ «كتاب الحج»؛ «كتاب الانبیاء»؛ «كتاب المثالب»؛ «كتاب البشارات»؛ «المواریث»؛ «الملاحم»؛ «التقیّه»؛ «الرد على الغلاة»؛ «تفسیر ابن‏مهزیار»؛ «التجمل والمروءة»؛ «المكاسب».