محمدابراهیم تبریزی

(وف 1149 -1140 ق)، فقیه و ادیب امامى. نسبش حسینى و مسكنش قزوین بود. مقدمات علوم را در خدمت پدرش فراگرفت، سپس به اصفهان رفت و از مجلس درس آقاجمال خوانسارى. علامه محمدباقر مجلسى، شیخ جعفر قاضى اصفهانى و میرزا قوام‏الدین محمد سیفى قزوینى بهره‏مند گردید. پس از چندى به قزوین رفت. وى از علامه مجلسى و آقاجمال خوانسارى اجازه‏ى حدیث داشت. وى گذشته از علوم دینى در شعر و ادب نیز استاد و به هر دو زبان فارسى و عربى شعر مى‏سرود و اشعارش بیشتر مدایح و مراثى بود. محمد قطب ذهبى و شیخ عبدالنبى قزوینى، مولف «تتمیم امل‏الآمل» از شاگردان او بودند. وى پدر بزرگوار آقاسید حسین قزوینى و نیاى خاندان حاج سید جوادى است. او سرانجام در شهر قزوین درگذشت. برخى منابع جاى درگذشت وى را در تبریز و محدث قمى به تصریح قبر وى را در قزوین مى‏داند. او را علامه‏اى جامع انواع فنون و عالمى زاهد و با ورع و ادیبى شاعر به هر زبان فارسى و عربى دانسته و نوشته‏اند كه كتابخانه‏اى بیش از هزار و پانصد جلد كتاب داشته كه اكثر آنها را مقابله كرده یا بر آنها حاشیه نوشته است. هفتاد مجلد كتاب به خط خود نوشته كه بعضى از آنها از تالیفات خود ایشان است. از جمله آثار وى: «البداء»؛ «تحصیل الاطمینان»، در شرح «زبده البیان» كه حاشیه‏اى بر «آیات الاحكام» مقدس اردبیلى است؛ «سلاح المومنین»، در دعا؛ «العلم الالهى»؛ «مجموعه الفوائد» متفرقه، مثل «كشكول»؛ «تحقیق الصغیره و الكبیره من الذنوب»؛ «مقامات»، همچون «مقامات حریرى».