ابومحمد صاین الدین ترکه اصفهانی

(وف 835/830 ق)، عارف، دانشمند و شاعر. از خاندان تركه‏ى اصفهان بود كه اصل آنان از خجند بوده، چون نیاى وى، سید محمد، ترك بود به تركه معروف شدند. تحصیلات صاین‏الدین نخست در خدمت برادرش و سپس در بلاد مختلف دیگر از طریق زیارت بزرگان و مشایخ زمان انجام گرفت، در مصر مدتى در خدمت شیخ سراج‏الدین بوالقینى تلمذ كرد، و مدتى را در خدمت امیرزادگان تیمورى عراق و فارس گذراند و سپس در عهد شاهرخ منصب قضاى یزد یافت، ولى به سبب آنكه آثارى در عرفان داشت، متهم به تصوف و بددینى شد و مطرود فقیهان گشت، و به امر شاهرخ به هرات رفت و تا زمان واقعه‏ى ترور شاهرخ توسط احمد لُر در آنجا ماند. پس از این واقعه جمعى از بزرگان از جمله صاین‏الدین به تهمت همدستى با او ماخوذ و معاقب شدند سرانجام با اعتذار به خدمت شاهرخ بار یافت و با توسل به میرزا بایسنقر چندگاهى را در امان گذرانید، بعدها به اصفهان رفت و در آنجا درگذشت. از او آثار متعددى به فارسى و عربى باقى مانده، از جمله: مهمترین اثر وى «شرح فصوص الحكم»، به عربى؛ «رساله التمهید فى شرح قواعد التوحید»، در علم كلام به عربى؛ «شرح قصیده ابن فارض»؛ «اسرار الصلوه»، در مسایل عرفانى؛ «اطوار ثلثه تصوف»؛ «تحفه علائیه»؛ «رساله در اعتقاد»؛ «نفثه المصدور اول و ثانى».