فخرالدین ابوالمکارم احمد جاربردی

(وف 746 ق)، فقیه و ادیب شافعى. وى از فضلاى شاگردان قاضى بیضاوى و از داناترین دانشمندان تبریز بود و اوقات خود را بیشتر به تدریس و تالیف در زمینه علوم عقلى و نقلى صرف مى‏كرد. بین جاربردى و قاضى عضدى ایجى مشاجرات بسیارى در علوم بود. وى در تبریز درگذشت. از تالیفات او: «الحواشى على الكشاف» زمخشرى؛ شرح «المنهاج» بیضاوى؛ حاشیه بر «شرح المفصل» ابن حاجب، در نحو؛ «شرح اصول البزدوى»؛ «شرح الحاوى الصغیر» قزوینى، و فروع فقه شافعى؛ «شرح الشافیه»، ابن‏حاجب، در صرف؛ «شرح الهدایه للمرغینانى» در فروع حنفیه؛ «المغنى»، در نحو.[1] (منسوب به جاربرد) ابوالمكارم فخرالدین احمد ابن حسن بن یوسف، دانشمند معروف قرن هشتم (ف. تبریز 746 ه.ق.) وى پیوسته موظبت بر تحصیل علوم مى‏كرد و به افاده طالبان علم ممارست داشت. او ساكن تبریز بود و در همانجا درگذشت. جاربردى نزد قاضى بیضاوى صاحب تفسیر معروف تلمذ كرده و با قاضى عضدالدنى ایجى معارضات و مناقضات داشته. وى تألیفات بسیار دارد از جمله: شرح شافیه ابن الحاجب در علم صرف، كتاب السراج الوهاج كه شرح بر كتاب منهاج استادش قاضى ناصرالدین بیضاوى است در علم اصول، تعلیقات بر كشاف. المغنى كه رساله‏ایست در نحو.