عزالدین حسین حارثی عاملی

(984 -918 ق)، فقیه امامى، مفسر، محدث، متكلم و محقق. پدر شیخ بهایى بود. اصلاً از جبل عامل و ساكن اصفهان و قزوین بود. نسبت او به حارث اعور هَمْدانى، از خواص امیرالمؤمنین على (ع) مى‏رسد. حارثى با خانواده خود به دعوت شاه طهماسب صفوى از موطن اصلى به اصفهان آمد و مدتى در آن شهر به تدریس و افادات علمى مشغول شد و بعد به درخواست شاه صفوى در قزوین متوطن شد. عزالدین در پایان عمر به بحرین رفت و در آنجا مسكن اختیار كرد و همان جا درگذشت و در دیه مصلى، از توابع هجر بحرین، دفن شد. وى از شاگردان برتر شهید ثانى و سید حسن بن جعفر كركى بود و در اكثر علوم اسلامى روزگار خود توانا و یگانه دهر بود. فرزندش شیخ بهایى و شیخ حسن بن شهید ثانى، صاحب «المعالم»، و سید حسن بن على بن شدقم حسینى و شیخ رشیدالدین اصفهانى و بسیارى دیگر از شاگردان شیخ حسین مى‏باشند. از آثار وى: شرح «الفیه» الشهید؛ «مناظرة مع بعض علماء حلب»، در امامت؛ «دیوان» شعر؛ شرح «قواعد الاحكام» علامه، «درایة الحدیث» یا «وصول الاخیار الى اصول الاخبار»؛ «تحفة اهل الایمان»، در قبله؛ كتاب «الاربعین»، در اخلاق؛ رساله‏ى «الوسواسیة»؛ رساله‏ى «الرضاعیة»؛ «الغرر والدرر»؛ «جوابات الاعتراضات العشره»؛ «رساله فى الاعتقادات حقة».