محمد حکیم شاه قزوینی

(س دهم ق)، حكیم، متكلم، طبیب، نحوى و شاعر. مشهور به حكیم شاه محمد. نخست در شیراز مى‏زیست. اجدادش پزشك بودند و خود نیز در پزشكى دست داشت. وى مدتى نیز در مكه زندگى كرد و بنا به تعریف و تحسین مولى ابن الموید كه از علماى بنام دربار بایزید دوم، پادشاه عثمانى بود، توسط پادشاه مذكور به استانبول دعوت شد و پزشك دربار گشت و تذكره‏ى «مجالس النفائس» امیرعلیشیر نوایى در سالهاى 929 -927 ق به نام سلطان سلیم بن بایزید عثمانى ترجمه كرد. او از شاگردان علامه‏ى دوانى بود و در اكثر علوم زمان خود دست داشت. حكیم مولفات خود را به دو زبان فارسى و تازى تالیف مى‏كرد. برخى از آثار وى عبارت‏اند از: «تفسیر سوره‏ى النحل تا آخر قرآن»؛ «ربط السور و الآیات»؛ حواشى بر «تهافت» مولى خواجه‏زاده مصطفى بن یونس، حواشى بر «شرح العقاید نسفى» تفتازانى؛ ترجمه‏ى فارسى و تركى «حیوه الحیوان» دمیرى، به نام «حیوه الانسان» كه براى سلطان سلیمان نگاشته؛ ترجمه‏ى «مجالس النفائس» امیرعلیشیر نوایى یا «ذیل تذكره الشعراء»؛ «شرح عقاید ملاجلال دوانى»؛ شرح «ایساغوجى»، در منطق؛ شرح «كافیه‏ى» ابن‏حاجب؛ «نصیحت نامه»، به فارسى.