يکشنبه، 21 فروردين 1390
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما

ابوالمغیث حسین حلاج

ابوالمغیث حسین حلاج
(309 -244 ق)، عارف. در اصل از بیضاء فارس بود. در واسط و عراق نشو و نما یافت. وى از شاگردان سهل بن عبداللَّه تسترى بود و در بغداد با جنید و ابوحسین نورى و شبلى مصاحبت داشت. حلاج سفرهاى بسیارى به اقطار عالم اسلام كرد، از جمله سفرهایى كه در اندیشه وى تاثیرى شگرف داشت، مسافرت به هند بود. اقوال، درباره‏ى وى متفاوت و مختلف است. تعداد بسیارى او را از اولیاء و بعضى دیگر وى را شعبده‏باز شمرده‏اند. حلاج به سبب بیان پاره‏اى شطحیات، كه عده‏اى آنها را از فرط محبت او به خدا دانسته‏اند، چند بار به زندان افتاد. سرانجام كه امر حامد بن عباس، وزیر مقتدر عباسى، و به حكم علماى وقت هزار تازیانه‏اش زدند و دستها و پاهایش را بریدند و در آتشش سوزانیدند و خاكسترش را در دجله ریختند و سرش را در جسر (پل) بغداد آویختند. آثار زیادى به او نسبت داده‏اند، از جمله: «امر الشیطان»؛ «التوحید»؛ «جواهر الاكبر»؛ «الشجره الزیتونه النوریه»؛ «طاسین الازل یا الطواسین»؛ «كید الشیطان»؛ «الوجود الثانى».


ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.