محمد امیر رضوی

(وف 1274 ق)، خطاط، نقاش و مذهب. از معاصران و مصاحبان غلام محمد هفت قلمى بود. وى جوانى خوش اخلاق و خوش طبع و شیرین زبان بود كه در هنر نقاشى، تذهیب، جدول‏كشى، صحافى، علاقه‏بندى و سنگ تراشى مهارت داشت. او نستعلیق را به شیوه‏ى قدما مى‏نوشت و در خوشنویسى از روش رشیدا پیروى مى‏كرد و خود مجموعه‏ى نفیسى از آثار رشید را جمع آورد و بیشتر آنها را تذهیب و تزیین كرد و كم‏كم شباهت خط او به رشیدا به آنجا رسید كه بر خط خود رقم رشیدا مى‏نهاد. وى در ماه محرم مجلسى از خوشنویسان تشكیل مى‏داد و در باب خط و خطاطان مباحثات و مذاكرات مى‏كرد. رضوى در بلواى هندوستان هدف گلوله واقع شد و درگذشت. از آثار وى: یك قطعه در موزه‏ى باستان‏شناسى دهلى، به قلم دو دانگ و كتابت متوسط، با رقم: «مسوده محمد امیر، در سنه‏ى یكهزار و دوصد و پنجاه و هفت هجره النبویه تحریر یافت»؛ تصویر پر زیب و زینت كه براى سلطان عالم تهیه كرده و مجموعه‏ى پرحلاوتى از هنر تذهیب و تشعیر است وى در آخر كتاب خود را عبداللطیف خوانده و رقم نهاده: «به تاریخ غره محرم‏الحرام سنه 1276 هجرى»؛ از دیگر آثار این هنرمند كتابى زیبا كه مینیاتور نیز دارد و یكى از آنها تصویر خود سلطان عالم بوده كه در بالاى تصویر نوشته شده: «شبیه دست در دست گرفته، فهمانیدن سلطان عالم نواب سرفراز مخلص صاحبه را سنه 1262».