قوام الدین عبداللَّه کامل جهرمی

(س دهم و یازدهم ق)، شاعر، متخلص به كامل. در جهرم به دنیا آمد. در اوان جوانى به شیراز رفت و به كسب دانش پرداخت و همان جا شاعرى آغاز كرد. وى در محضر ملك سعید خلخالى، متخلص به كامل (م 1010 ق)، به كسب علوم دینى پرداخت و چون استادش به موزونى طبع وى پى برد، تخلص خود را به او داد. كامل در بیست و پنج سالگى از راه هرمز به دكن رفت و مدتى نیز در گلكنده و بیچاپور بود و سپس در برهانپور نزد عبدالرحیم خان، خان خانان رسید و مداح وى گردید. پس از چندى چون با حیاتى گیلانى اختلافاتى یافت از درگاه خان خانان طرد شد و به آگره رفت و در آنجا به ملازمت شاهزاده خرم فرزند اكبر شاه رسید و نزدیك به دو سال در آنجا بود و بعد از مدتى به كشمیر رفت. پس از آن در هندوستان به سیر و سیاحت پرداخت و به كار تجارت مشغول شد و در پتنه، به گفته‏ى مؤلف «تذكره‏ى میخانه»، قدم در وادى تصوف نهاد. به آورده‏ى باقى نهاوندى طبعش، در سرودن شعر، بیشتر تمایل به غزل داشت و به روش حافظ شعر مى‏گفت. بعضى از تذكره‏ها وفات وى را 1028 ق ذكر كرده‏اند. از آثارش: مثنوى «محمود و ایاز»؛ «مرشد كامل»، گزیده‏اى از اشعار گذشتگان با مقدمه‏اى خود كامل؛ ترجیعى كه به روش «ساقى نامه» به رشته‏ى نظم درآورده است؛ «دیوان»، قریب به پنج هزار بیت.