جلال الدین محمد مجد الاشراف شیرازی

(1331/ 1330 -1249/ 1243 ق)، عالم دینى، حكیم، عارف، خطاط و شاعر، متخلص به قدسى شیرازى. ملقب به مجدالاشراف و جلال‏الدین. نسبش به سید شریف جرجانى مى‏رسد. وى سر سلسله‏ى ذهبیه و متولى امامزاده شاه‏چراغ بود. مقدمات ادبیات عرب، اصول و كلام، حدیث و تفسیر، حكمت و فلسفه و ریاضى را در خدمت پدرش، میرزا ابوالقاسم راز مشهور به میرزا بابا، و میرزا حسن حكیم‏باشى فسایى، صاحب «فارسنامه‏ى ناصرى»، و دیگر اساتید فراگرفت. او در برخى از دروس با صاحب تذكره‏ى «مرآت الفصاحه» همشاگردى بود. مجدالاشراف سپس به خراسان رفت و دروس خارج را در مشهد فراگرفت و به تكمیل فلسفه و حكمت در یزد پرداخت. وى همزمان با تحصیل علوم به سیر و سلوك و ریاضات نیز مى‏پرداخت. او از خوشنویسانى بود كه خطوط سه‏گانه (نسخ، نستعلیق و شكسته) را نیكو مى‏نوشت. در شیراز درگذشت و در ایوان شاه‏چراغ به خاك سپرده شد. مریدان وى در مدحش اشعارى سرودند كه در «رساله‏ى جلالیه» جمع‏آورى شده است. از آثارش: «تحفه الوجود»، در حكمت و عرفان؛ «تام الحكمة» كه دیباچه‏ى «قوائم الانوار و طوالع الاسرار» پدرش، میرزا ابوالقاسم راز شیرازى، مى‏باشد؛ «خلاصة الذهب»، تعریف سلسله‏ى ذهبیه رضویه؛ «قنوتیه»، فارسى و عربى؛ «تاریخ حیات قطب‏الدین شیرازى»؛ «مجلل الانوار» یا «كشكول سلسلة الذهب»؛ «مرآت الكاملین»؛ «وصیت نامه»؛ «دیوان» شعر.