محمدتقی مظفر

(وف 1215 ق)، حكیم، طبیب، صوفى و شاعر، متخلص به مظفر. ملقب به مظفر علیشاه. برخى از تذكره‏ها تخلص وى را طریقتى ذكر كرده‏اند. در كرمان به دنیا آمد. در ابتداى جوانى تحصیل علوم عقلى و نقلى كرد. در كربلا نزد شریف العلماء فقه و اصول خواند. در حكمت الهى و طبیعى و علوم ادبى و عربى مرتبه‏اى عالى یافت. در نظم و نثر تحقیقات جامعى كرد. وى از مریدان و شیفتگان مشتاق علیشاه بود كه پس از كشته شدن مراد، «دیوان» شعرى به نام وى سرود، به همین دلیل مظفرعلیشاه را مولوى ثانى یا مولوى كرمانى خوانده‏اند، چرا كه همچون ملاى رومى در فراق مراد خود دیوانى سروده است. به قول صاحب «عرفاى كرمان» وى پس از مشتاق علیشاه به خدمت نورعلیشاه و رونق علیشاه رسید و به دستور نور علیشاه از رونق علیشاه ارشاد و تلقین گرفت تا اجازه‏ى ارشاد یافت و از خلفاى او شد. وى سرانجام در كرمانشاه درگذشت. در چگونگى مرگ او نیز اقوال متفاوتى وجود دارد. از آثار وى: «بحر الاسرار»، شعر؛ « مجمع البحار» یا «جامع البحار»، تفسیر «سوره‏ى فاتحه»، در شرح «بحر الاسرار»؛ «دیوان مشتاقیه»، شعر؛ «كبریت احمر»؛ «خلاصة العلوم».[1] محمدتقى بن محمدكاظم از عارفان بنام سلسله نعمةاللهیه (ف. كرمانشاه 1315 ه.ق). وى در علوم طبیعى، ریاضى و علوم نقلى از اصول و فروع بهره كافى داشت و گروهى از محضر درس او استفاده مى‏كردند. در آغاز مجذوب مشتاق علیشاه كرمانى شد و به خدمت نور علیشاه رسید و از نور علیشاه تلقین ذكر یافت. پس از قتل مشتاق‏على شاه، مظفرعلى به انشاء غزلیات و قصاید و قطعات و ترجیعات و رباعیات دیوان مشتاقیه پرداخت. فتحعلى‏شاه به اصرار آقا محمدعلى كرمانشاهى او را به تهران احضار كرد و به صوابدید حاجى ابراهیم‏خان او را به كرمانشاه فرستاد و در همان شهر درگذشت. از اوست تفسیر منظوم به نام بحرالاسرار، تفسیر منثور بنام مجمع‏البحار، رساله كبریت احمر (مشتمل بر اوراد و اذكار طریقت نعمت‏اللهیه)، دیوان مشتاقیه.

محمدتقی مظفر

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته