علی برقعی

میرزا سید على بن آیةاللَّه حاج سید عبداللَّه برقعى رضوى قمى از علماء محترم معاصر تهران بوده و در مسجد امامزاده سید ولى تهران اقامه جماعت مى‏نمودند وى سومین فرزند مرحوم آیةاللَّه حاج سید عبداللَّه برقعى مى‏باشند كه ترجمه‏اش در جلد اول گذشت. در حدود 1298 قمرى در قم متولد شده و در بیت علم پرورش یافته و ادبیات و سطوح را از علماء آن زمان قم خوانده از محضر مرحوم آیةاللَّه حاج میرزا محمد ارباب و آیت‏اللَّه حاج شیخ ابوالقاسم كبیر و آیت‏اللَّه العظمى حایرى و مقدارى از آیت‏اللَّه العظمى اصفهانى و آیت‏اللَّه علامه نائینى و دیگران فقها و اصولا استفاده نموده و معقول را از مرحوم حاج میرزا على‏اكبر حكیم و بعض دیگران فراگرفته و در اواخر مرحوم آیت‏اللَّه حایرى منتقل به تهران و بخدمات دینى پرداخته و از اكثر معاشرتها و مجالس اجتناب نموده و در منزل خود به تزكیه و تكمیل نفس و تهذیب اخلاق اشتغال و داراى صفا و معنویت گردیده تا در 27 ماه صفر 1394 قمرى كه بدرود حیات گفته و با تجلیل حمل به قم و در جوار عمه گرامى خود حضرت معصومه علیهاالسلام مدفون گردیده است. (1394 -1298 ق)، فقیه، نویسنده و شاعر. مقدمات و سطح را در قم فراگرفت و به حوزه‏ى درسى آیت الله محمد ارباب، آیت الله حاج شیخ ابوالقاسم كبیر، آیت الله حائرى، آیت الله اصفهانى و آیت الله نایینى راه یافت، و فلسفه را از حاج میرزا على اكبر حكیم و دیگران آموخت و در اواخر عمر آیت الله حایرى به تهران آمد و به درس و بحث پرداخت. او شعر نیز مى‏سرود. برخى آثار وى عبارتند از: «الهى نامه»؛ «بطون خسمه»؛ «بطون سته»، شعر؛ «فلسفه‏ى شهادت»؛ «كمال الانسان و میزان الایمان»؛ «مثالى نامه»، شعر.[1]