علی نقی بهروزی

شاعر، محقق. تولد: 1281(1323 ق.)، كازرون. درگذشت: 14 فروردین 1362، شیراز. على‏نقى بهروزى متخلص به «بهروزى»، فرزند بهروز، پس از اخذ دیپلم در بوشهر و فراگیرى ادبیات و زبان انگلیسى، به سال 1302 به بحرین رفت و دو سال به مدیریت و آموزگارى مدرسه اتحادیه ایرانیان اشتغال ورزید و بعد خدمت خود را در سمت‏هاى معملى و نظامت و مدیریت در بوشهر و شیراز ادامه داد. وى در سال 1337 بازنشسته شد. با این وجود معلمى در دبیرستان ابن سینا ادامه داد. همچنین داراى گواهینامه زبان انگلیسى از دانشگاه كمریج بود. علاوه بر انگلیسى، با عربى نیز آشنا بود و به دریافت نشان‏هاى درجه یك و دو علمى نایل آمد. در سال 1305 با روزنامه‏ى «تخت جمشید» همكارى كرد و بعد به عضویت در هیئت تحریریه روزنامه‏هاى «عصر آزادى»، «پیغام»، «پارس» و «بهار ایران» درآمد. در عین حال مقالاتى در مجلات «گل‏هاى رنگارنگ»، «ارمغان»، «یادگار»و «یغما» انتشار مى‏داد. او در سال 1325 امتیاز روزنامه‏ى «دستاویز» را گرفت و چند شماره در شیراز منتشر كرد. وى همچنین عضو «انجمن قلم» و عضو مشورتى روزنامه‏ى «اطلاعات» در استان فارس بود و به عنوان شعار در «انجمن ادبى فارس» حضور مى‏یافت و یكى از بنیانگذاران «كانون دانش پارس» بود و تا روزهاى آخر عمر در جلسات آن شركت مى‏كرد. از سال 1350 تا 1358 به سمت سرپرست كتابخانه حافظیه مشغول كار بود. از تیر سال 1358 به سرپرستى كتابخانه حضرت احمد در ××××× شاهچراغ شیراز اشتغال داشت. فهرست آثار او به شرح زیر است: جشن‏هاى ایزدى، تاریخ اعیاد ملى (شیراز، 1324)؛ سده‏ى وفات قاآنى (شیراز، 1333)؛ شرح كامل حالات حكیم قاآنى (شیراز، 1334، نشریه‏ى سه كانون دانش پارس)؛ شهر شیراز یا خال رخ هفت كشور (شیراز، 1333)؛ تصحیح دیوان رحمت كازرونى (شیراز، 1334)؛ تصحیح دیوان مظفر شیرازى (با همكارى و بازنگرى دیگران شیراز، 1337)؛ لطایف و ظرایف ادبى (شیراز، 1342)؛ آثار محلى فارس (شیراز 1340)؛ فارسنامه ابن بلخى (شیراز، 1343)؛ تاریخچه‏ى شهر شیراز و اماكن تاریخى (تهران، 1347)؛ واژه‏ها و مثل‏هاى شیرازى و كازرونى (تهران، 1348)؛ بناهاى تاریخى و آثار هنرى جلگه شیراز (شیراز، 1439)؛ تاریخچه‏ى مسجد جامع سلطانى وكیل (شیراز، 1350)؛ فهرست كتب خطى كتابخانه ملى فارس (دو جلد با همكارى آقاى محمدصادق فقیرى، شیراز، 1351)، نوادر تاریخى (جلد اول، 1353)؛ حافظ را بشناسید (شیراز، 1355)؛ سعدى را بشناسید (شیراز، 1355)؛ افتخارات ایران؛ شرح حال و اشعار ناخدا عباس دریانورد (شیراز، 1356)؛ تاریخچه‏ى كتابخانه‏ها و مطبوعات و چاپخانه‏ى فارس (شیراز، 1356)؛ فهرست كتب خطى كتابخانه‏ى آستان حضرت احمد بن موسى شاهچراغ (دو جلد، شیراز، 1360)؛ تاریخچه‏ى ده ساله‏ى كانون فرهنگیان پارس (شیراز، 1333)؛ اشعار نغز؛ گلشكر. على‏نقى بهروزى سرانجام به سال 1362 در شیراز زندگى را بدرود گفت و در دارالرحمه شیراز به خاك سپرده شد. (1362 -1283 / 1281 ش)، شاعر، روزنامه‏نگار و نویسنده. تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در كازرون و بوشهر و شیراز به پایان رسانید و موفق به اخذ دیپلم متوسطه شد و زبان انگلیسى را كاملا آموخت و نایل به دریافت گواهى‏نامه از دانشگاه كمبریج انگلستان شد. بهروزى وارد خدمت وزارت فرهنگ شد و مدت دو سال مدیر مدرسه‏ى ایرانیان در بحرین بود و از آنجا به بوشهر منتقل شد. و به مدیریت و تدریس در مدارس مختلف در بوشهر و شیراز پرداخت. او مقالات ادبى و اجتماعى زیادى در جراید «تخت جمشید»، «عصر ایادى»، «پارس» و مجلات «ارمغان»، «یادگار» و «گلهاى رنگارنگ» منتشر كرد. بهروزى در سال 1325 ش امتیاز روزنامه‏ى «دستاویز» را گرفت و چند شماره‏ى آن را در شیراز منتشر كرد. بعد از بازنشستگى از سال 1350 ش به سرپرستى كتابخانه حافظیه و كتابخانه شاهچراغ، گمارده شد و عضو انجمن ادبى فارس و مؤسس كانون دانش پارس بود و تا آخر عمر در جلسات آن شركت مى‏كرد. وى گاهى شعر مى‏سرود و محققى پركار بود و بیست و چهار جلد كتاب تألیف كرد و دهها مقاله نوشت. از آثار وى: «آثار محلى فارس؛ «جشنهاى ایزدى»؛ «نوادر تاریخى»؛ «گلشكر»، لطائف و ظرائف ادبى؛ «سده قاآنى»؛ «شهر شیراز یا خال رخ هفت كشور»؛ «فرهنگ لغات محلى فارسى».[1]

علی نقی بهروزی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته