ویرایش عکس دی ماه 98
این آخوندها ما را به راهپیمایى دعوت مى کنند امّا خودشان از ماشین پیاده نمى شوند!. ماشین را پارک کردیم و پیاده با مردم همراه شدیم. شخصى گفت: آقاى قرائتى....
به گزارش راسخون به نقل از خبرگزاری حوزه، قسمت دیگری از سلسله خاطرات حجت الاسلام والمسلمین قرائتی را منتشر می کند.
من شرم کردم که تماشاچى باشم
توفیقى بود چند عاشورا کربلا بودم. روز عاشورا مردم کربلا عزادارى را زود تمام کرده و به استقبال هیئت طویریج مى روند.
من علماى زیادى را دیدم که پابرهنه در این هیئت شرکت کرده و به سر و سینه مى زدند؛ از جمله شهید محراب آیتاللّه مدنى. از ایشان پرسیدم: راز این قصه چیست؟. گفتند: سیدبحرالعلوم که از علماى بزرگ نجف بود، براى زیارت به کربلا آمده بودند. در مسیر راه حرم، به تماشاى هیئت عزاداراى طویریج مى ایستد. ناگهان مردم مى بینند سید بحرالعلوم عبا و عمّامه را به کنارى گذارده و به داخل جمعیّت رفته و یاحسین! یاحسین مى کند.
طلبه ها مى روند آقا را از داخل جمعیّت نجات دهند تا زیر دست و پا له نشود؛ امّا اجازه نمى دهند. بعد از عزادارى مى بینند سید در آستانه غش کردن است، علّت این حرکت را مى پرسند؟. سید مىگویند: همین که مشغول تماشاى هیئت بودم، حضرت مهدى علیه السلام را دیدم که با پاى برهنه و سرِ بدون عمامه، در میان عزاداران به سر و سینه مى زند؛ من شرم کردم که تماشاچى باشم.
امامت تو با طلا مخلوط است!!
پس از اینکه کتاب امامت را تألیف کردم، به حرم امام رضا علیه السلام رفتم و از امام خواستم تا مزد و پاداش مرا بدهد. وقتى که از حرم بیرون مى آمدم، درهاى طلایى را بوسیدم امّا درهاى چوبى را حال نداشتم، ببوسم. به خود گفتم: کتاب امامت نوشتى، امّا امامت تو با طلا مخلوط است!!.
دخترخالۀ قلابی قرائتى!
از قم به طرف تهران حرکت مىکردیم که نزدیک پلیس راه، وقت اذان و نماز شد، گفتیم: با بچه هاى پاسگاه نماز را بخوانیم و بعد وارد شهر شویم. همزمان با رسیدن ما به پلیس راه و در حین بازدید از مسافران اتوبوسى، به خانمى مشکوک مى شوند، مشخصات او را جویا مى شوند، او خودش را به عنوان دخترخاله آقاى قرائتى معرّفى مى کند. امّا از شانس بد او، ما از راه مىرسیم. دروغگو رسوا شد و اظهار شرمندگى و پشیمانى کرد.
پیاده راه رفتنِ قرائتى هم حُقّه بازیه!
بعد از انقلاب در روزگار ترورها و ناامنى و در یک روزِ راهپیمایى، با ماشین به راهپیمایى رفتیم. در راه دیدم مردم نگاه مى کنند. یکى گفت: این آخوندها ما را به راهپیمایى دعوت مى کنند امّا خودشان از ماشین پیاده نمى شوند!.
ماشین را پارک کردیم و پیاده با مردم همراه شدیم. شخصى گفت: آقاى قرائتى غیبت شما را کردم، گفتم: این قرائتى هم حقّه بازه، پیاده راه مى رود تا بگوید من آخوند خوبى هستم!!.
نگاه به مزار شهدا، اثرش از سخنرانى من بیشتر است
از من دعوت شد در بهشت زهرا براى بزرگداشت شهدا سخنرانى کنم. گفتم: نگاه به مزار شهدا، اثرش از سخنرانى من بیشتر است.
سلام شهرتی ثواب ندارد!
شخصى از جلوى من گذشت و سلام کرد، من جواب سلام او را دادم. وقتى از کنار من گذشت از کسى پرسید: این همان آقاى قرائتىِ تلویزیون نیست؟. دوستش گفت: چرا. برگشت و این دفعه محکم گفت: سلام علیکم.
گفتم: سلام اوّلى ثواب داشت؛ ولی سلام دوّم به خاطر این بود که من در تلویزیون هستم و به خاطر شهرت من بود.
چنان شما را بخندانم که نتوانید لب هاى خود را جمع کنید!
خداوند شهید مطهرى را رحمت کند. چون مرا مىشناخت و برنامه هاى مرا دیده بود، مرا به صدا و سیما فرستاد. به سراغ رئیس وقت صدا و سیما رفتم. وی گفت: تلویزیون جاى آخوند نیست؛ اینجا بازى نیست؛ مسئله هنر است.
گفتم: احتمال نمى دهى که من معلّمِ هنرمندى باشم؟.
دستور داد مرا به اتاقى بردند که عدّه اى از هنرمندان نشسته بودند. گفتند: حرف حساب تو چیست؟.
گفتم: من یک معلّم هستم و مى خواهم درس بدهم. از این لحظه تا دو ساعت مى توانم با حرفِ حقّ شما را چنان بخندانم که نتوانید لب هاى خود را جمع کنید. ساعت گذاشتند و من برنامه بسیار شادى را اجرا کردم و بالاخره ورود من به تلویزیون مورد قبول آنان واقع شد.
وقتی که نقاط ضعف و قوّت خود را مى فهمم!
شخصى از من پرسید: آقاى قرائتى! آیا خودت هم از تلویزیون برنامه خودت را مى بینى؟. گفتم: بله، خوب هم گوش مى کنم. چون در آن وقت است که نقاط ضعف و قوّت خود را مى فهمم.
غصه ای که از بُخل فرهنگى او خوردم!
منزل یکى از دوستان مهمان بودم. یادداشت هاى او را مطالعه کردم. مطالب خوبى داشت. از او خواستم از نوشته هایش استفاده کنم و در تلویزیون بگویم. گفت: نمى دهم. هرچه اصرار کردم گفت: راضى نیستم بنویسى. دفتر را پس دادم و از این بُخل فرهنگى غصه خوردم.
/2759/
