مطمئن باشیم که دل سوزی برای فرد متجاوز بزرگترین ظلم به فرد آزار دیده و خود فرد متجاوز است. فرد خاطی اگر بیمار است باید حتما زود تر درمان شود و اگر دچار زیاده خواهی جنسی و هوای نفس شده باید خود را درمان کند و این کار بدون برخورد قانون و اجرای حد ممکن نیست...
راسخون : بعضی اخبار به قدری تکان دهنده و خوف ناک است که انسان جا دارد نعره ای مستانه بزند و افلاکیان را در این غم با خودش شریک کند. از کم کاری های فرهنگی و تربیتی حکومت و مسئولین بگذریم، ولی تصور مربی چیست و واقعا نمی داند چه ویرانگری هایی را دارد به خاطر رفع نیاز یا تسکین بیماری خودش به محیط و جامعه و مجموعه مرتبط با خودش تزریق می کند. یک بار مدرسه معین (که البته فقط تحریک به فساد و مسائل مستهجن بود) یک بار هم داستان ایرانشهر و ده ها موردی که شاید هنوز فرد آزار دیده با بیان مسئله کنار نیامده و به دلایل غیر معقول به امنیت متجاوز کمک می کند.
امّا برای کمتر شنیدن این اخبار باید چه کنیم؟
* آگاهی سازی به سبک غیر 2030
اینکه قطعا باید خانواده در مسائل جنسی کمی این حیای نا بجا را کنار بگذارند، از حقایق انکار نشدنی است. خانواده باید اعضای خصوصی را به فرزندان شان بیاموزند و به آنها بگویند کسی حق ندارد به حریم خصوصی آنها –به جز پدر و مادر- ورود کند. حال چرا جامعه ما خود اجتهاد شده و برای خود احکامی صادر کرده که نباید این مباحث را با فرزندان مطرح کنند و این درحالی است که سن بلوغ در فرزندان کاهش پیدا کرده و تقریبا در بیشتر منازل ماهواره با آسیب هایش راه پیدا کرده است. البته نباید از آن طرف بوم هم غش کنیم مانند مروّجان سند 2030 به هر بهانه ای مسائل جنسی را با آگاهی دادن در این مباحث خلط کنیم.
* دوری از تربیت دینی
دین به عنوان یک برنامه جامع برای تمامی شؤون زندگی ما و روابطات اجتماعی ما برنامه دارد. هر جا بشر از تعالیم تربیت وحی دور شد گرفتار منجلاب انحراف و فساد شد. مثلا در این موضوع به خصوص ما کلی دستور برنامه برای عدم ابتلا به این مباحث یا اعاده حق برای فرد متجاوز داریم:
1_در دین مربی و معلم دارای ملاک حال و معیار هایی است که باید با شناخت دقیق و کافی فرزند را برای تربیت به کسی بسپاریم که به اندازه کافی شناخت از خود و جایگاهش در هستی داشته باشد و بداند مقام تعلیم و تربیت در حدّ جایگاه انبیاء است که وظیفه تربیت متربیان را به عهده دارند.
2_ ظالم را باید با فریاد رسوا کنیم و برای دفاع از حقّ خود از هیچ تلاشی فرو گزار نکنیم تا مبادا راه برای متجاوز و ارتکابات بعدی او باز بگذاریم و فراموش نکنیم حق گرفتنی است و اینکه با بیان شکایت یا اقامه دعوا چه اتفاقاتی احتمال وقوع دارد خودمان از رسیدن به حقمان محروم نکنیم.
* در میان گذاشتن با والدین یا پلیس
فرد قربانی یا کسی که احساس نا امنی در حریم خصوصی کرده است باید حتما با والدین یا پلیس حرفش را مطرح کند. طبق شواهد بعضی والدین نمی توانند این مسئله را درک کنند و یا به خاطر آبرو و سنت های عرفی غلط با سکوت نتوانند از حق کودکشان دفاع کنند. در این موارد معلم یا پلیس یا فردی که با اوراحت هستید را از ماجرا با خبر کنید و بدانید با سکوت دردی را دوا نکرده اید و فقط باری سنگین را به دوش خود کشیدیه اید و یا به خاطر تهدید فرد متجاوز مجبور به همکاری در دفعات بعدی هستید که پایان ماجرا یک نا امید و شاید یک خود کشی در انتظار فرد آزار دیده باشد. که در یک مستند فرد متجاوز با گرفتن فیلم از یک نوجوان او را وادار به تامین مالی کرده بود تا جاییکه فرد قربانی با دزدیدن طلای اعضای خانواده، هزینه حق السکوت فرد متجاوز را تامین می کرد.
* خدمت به متجاوز
مطمئن باشیم که دل سوزی برای فرد متجاوز بزرگترین ظلم به فرد آزار دیده و خود فرد متجاوز است. فرد خاطی اگر بیمار است باید حتما زود تر درمان شود و اگر دچار زیاده خواهی جنسی و هوای نفس شده باید خود را درمان کند و این کار بدون برخورد قانون و اجرای حد ممکن نیست و لذا در باب اجرای حدود روایات متعددی داریم که اجرای یک حدّ بر فرد خاطی بهتر و مفید تر از برگزاری 60 سال درس اخلاق است. پس نگران نباشیم که آبروی فردی می رود یا برای ما صورت خوبی ندارد و .. مگر در موارد خاصی که علم به بازگشت فرد داریم.
* کاهش تحریکات سمعی و بصری
قطعا مسئولین و حکومت باید در فضای سمعی و بصری مرتبط با خودشان این تلاش را داشته باشند که افراد جامعه در معرض تحریکات کمتری قرار بگیرند و در نتیجه ما شاهد این موارد نباشیم که فردی به خاطر اطفاء غریزه خود دست به هر کاری بزند و نفهمد با این حرکت چه لطماتی را بر جای می گزارد. تمام متولیان فرهنگی و آموزشی باید این مهم را جدی بگیرند و از اختلاط ها و بی حجابی ها و فساد و فحشای موجود در زیر پوست جامعه و خصوصا فضای مجازی جلوگیری کنند تا محیط را تا حد ممکن امن و بدون آلودگی به اعضای جامعه ارائه کنند.
به قلم : حجت الاسلام مرتضی باقری
راسخون : بعضی اخبار به قدری تکان دهنده و خوف ناک است که انسان جا دارد نعره ای مستانه بزند و افلاکیان را در این غم با خودش شریک کند. از کم کاری های فرهنگی و تربیتی حکومت و مسئولین بگذریم، ولی تصور مربی چیست و واقعا نمی داند چه ویرانگری هایی را دارد به خاطر رفع نیاز یا تسکین بیماری خودش به محیط و جامعه و مجموعه مرتبط با خودش تزریق می کند. یک بار مدرسه معین (که البته فقط تحریک به فساد و مسائل مستهجن بود) یک بار هم داستان ایرانشهر و ده ها موردی که شاید هنوز فرد آزار دیده با بیان مسئله کنار نیامده و به دلایل غیر معقول به امنیت متجاوز کمک می کند.
امّا برای کمتر شنیدن این اخبار باید چه کنیم؟
* آگاهی سازی به سبک غیر 2030
اینکه قطعا باید خانواده در مسائل جنسی کمی این حیای نا بجا را کنار بگذارند، از حقایق انکار نشدنی است. خانواده باید اعضای خصوصی را به فرزندان شان بیاموزند و به آنها بگویند کسی حق ندارد به حریم خصوصی آنها –به جز پدر و مادر- ورود کند. حال چرا جامعه ما خود اجتهاد شده و برای خود احکامی صادر کرده که نباید این مباحث را با فرزندان مطرح کنند و این درحالی است که سن بلوغ در فرزندان کاهش پیدا کرده و تقریبا در بیشتر منازل ماهواره با آسیب هایش راه پیدا کرده است. البته نباید از آن طرف بوم هم غش کنیم مانند مروّجان سند 2030 به هر بهانه ای مسائل جنسی را با آگاهی دادن در این مباحث خلط کنیم.
* دوری از تربیت دینی
دین به عنوان یک برنامه جامع برای تمامی شؤون زندگی ما و روابطات اجتماعی ما برنامه دارد. هر جا بشر از تعالیم تربیت وحی دور شد گرفتار منجلاب انحراف و فساد شد. مثلا در این موضوع به خصوص ما کلی دستور برنامه برای عدم ابتلا به این مباحث یا اعاده حق برای فرد متجاوز داریم:
1_در دین مربی و معلم دارای ملاک حال و معیار هایی است که باید با شناخت دقیق و کافی فرزند را برای تربیت به کسی بسپاریم که به اندازه کافی شناخت از خود و جایگاهش در هستی داشته باشد و بداند مقام تعلیم و تربیت در حدّ جایگاه انبیاء است که وظیفه تربیت متربیان را به عهده دارند.
2_ ظالم را باید با فریاد رسوا کنیم و برای دفاع از حقّ خود از هیچ تلاشی فرو گزار نکنیم تا مبادا راه برای متجاوز و ارتکابات بعدی او باز بگذاریم و فراموش نکنیم حق گرفتنی است و اینکه با بیان شکایت یا اقامه دعوا چه اتفاقاتی احتمال وقوع دارد خودمان از رسیدن به حقمان محروم نکنیم.
* در میان گذاشتن با والدین یا پلیس
فرد قربانی یا کسی که احساس نا امنی در حریم خصوصی کرده است باید حتما با والدین یا پلیس حرفش را مطرح کند. طبق شواهد بعضی والدین نمی توانند این مسئله را درک کنند و یا به خاطر آبرو و سنت های عرفی غلط با سکوت نتوانند از حق کودکشان دفاع کنند. در این موارد معلم یا پلیس یا فردی که با اوراحت هستید را از ماجرا با خبر کنید و بدانید با سکوت دردی را دوا نکرده اید و فقط باری سنگین را به دوش خود کشیدیه اید و یا به خاطر تهدید فرد متجاوز مجبور به همکاری در دفعات بعدی هستید که پایان ماجرا یک نا امید و شاید یک خود کشی در انتظار فرد آزار دیده باشد. که در یک مستند فرد متجاوز با گرفتن فیلم از یک نوجوان او را وادار به تامین مالی کرده بود تا جاییکه فرد قربانی با دزدیدن طلای اعضای خانواده، هزینه حق السکوت فرد متجاوز را تامین می کرد.
* خدمت به متجاوز
مطمئن باشیم که دل سوزی برای فرد متجاوز بزرگترین ظلم به فرد آزار دیده و خود فرد متجاوز است. فرد خاطی اگر بیمار است باید حتما زود تر درمان شود و اگر دچار زیاده خواهی جنسی و هوای نفس شده باید خود را درمان کند و این کار بدون برخورد قانون و اجرای حد ممکن نیست و لذا در باب اجرای حدود روایات متعددی داریم که اجرای یک حدّ بر فرد خاطی بهتر و مفید تر از برگزاری 60 سال درس اخلاق است. پس نگران نباشیم که آبروی فردی می رود یا برای ما صورت خوبی ندارد و .. مگر در موارد خاصی که علم به بازگشت فرد داریم.
* کاهش تحریکات سمعی و بصری
قطعا مسئولین و حکومت باید در فضای سمعی و بصری مرتبط با خودشان این تلاش را داشته باشند که افراد جامعه در معرض تحریکات کمتری قرار بگیرند و در نتیجه ما شاهد این موارد نباشیم که فردی به خاطر اطفاء غریزه خود دست به هر کاری بزند و نفهمد با این حرکت چه لطماتی را بر جای می گزارد. تمام متولیان فرهنگی و آموزشی باید این مهم را جدی بگیرند و از اختلاط ها و بی حجابی ها و فساد و فحشای موجود در زیر پوست جامعه و خصوصا فضای مجازی جلوگیری کنند تا محیط را تا حد ممکن امن و بدون آلودگی به اعضای جامعه ارائه کنند.
به قلم : حجت الاسلام مرتضی باقری
مطلب مرتبط :
بررسی و تحلیل سند ۲۰۳۰ یونسکو
نقدی بر سند آموزشی ۲۰۳۰
حقیقت سند 2030 چیست؟
تجاوز جنسی و پس لرزه های روانی
تجاوز به دانش آموزان
