این دانش‌آموزان در رقابت با دانش‌آموزان کشورهای دیگر توانستند رباتی طراحی کنند که آنها را برنده سازد؛ خودشان می‌گویند یک شکست در یکی از بازی‌ها در این مسابقات موجب شد تا آنها قوی‌تر گام بردارند، ایرادشان را پیدا کنند و با قدرت تمام بازی‌ها را برنده میدان شوند.
نکته جالب اینکه، این نوجوانان در نیمه نهایی دوباره به همان تیمی برخورد کردند که شکست خورده بودند اما چون ایراد کارشان را پیدا کرده و رفع کرده بودند، با اقتدار از این تیم هم بردند و با سربلندی به مقام اول رسیدند؛ و نکته جالب‌تر اینکه معدل این دانش‌آموزان 19 به بالاست.
این نوجوانان در این مسابقات مقام اول را کسب کردند و همین شد که مهمان خبرگزاری فارس شدند تا درباره تلاش‌ها و فعالیت‌هایشان صحبت کنند؛ فاطمه صفری، ملینا رضایی، پرنیا بیطرفان، پارمیدا تاجیک و آمی‌تیس جهرمی‌فر در کلاس هشتم در یک مدرسه غیردولتی تحصیل می‌کنند و در یک روز بعدازظهر پاییزی و بعد از ساعت مدرسه به گفت‌وگو نشستیم.
* چه شد که در مدرسه رشته رباتیک را انتخاب کردید؟
فاطمه صفری: در مدرسه رشته‌های مختلفی بود و ما رباتیک را انتخاب کردیم؛ در این دو سال ربات ساختیم البته پارسال با برنامه نویسی آشنا شدیم.بعد تصمیم گرفتیم در مسابقه آسیایی ثبت‌نام کنیم و در این مسابقات شرکت کردیم. مسابقات آسیایی اقیانوسیه امسال در مسکو روسیه برگزار شد.
من و پرنیا برنامه‌نویسی می‌کنیم.
* هدفت از انتخاب این رشته چه بود؟
فاطمه صفری: ربات‌ها در آینده نقش بسیار زیادی را در جوامع ایفا می‌کنند و به نظرم کشورمان باید در این زمینه پیشرفته شود.ملینا رضایی: دو سال است که در مدرسه در رشته رباتیک کار می‌کنیم و سال اول ربات مسیریاب ساختیم اما برای امسال تلاش‌ها را بیشتر کردیم.
اما اینکه چرا رباتیک را انتخاب کردم به این دلیل است که به این رشته علاقه دارم و مهم‌ترین هدفم کسب تجربه است و اینکه بتوانیم برای خودمان، مدرسه و کشورمان افتخار بیافرینیم و به همه جهان ثابت کنیم که دانش‌آموزان ایران می‌توانند موفق‌تر از همه باشند.
پارمیدا تاجیک: از همان بچگی به رباتیک علاقه‌مند بودیم و همیشه دنبال می‌کردیم. در این مدرسه، این امکان به ما ارائه شد و ما هم تلاش کردیم که بتوانیم استعدادی که داریم را شکوفا کنیم.
آمی‌تیس جهرمی‌فر: پدرم این انگیزه را در من ایجاد کرد و علاقه‌مند شدم؛ ربات‌ها در زندگی انسان‌ها می‌توانند نقش‌های زیادی داشته باشند و اینکه وسیله‌ای را خودت بسازی که بتواند این کارها را انجام دهد، بسیار بااهمیت است.
پرنیا بیطرفان: راستش تا قبل از اینکه به مدرسه بیایم چیزی در مورد ربات‌ها نمی‌دانستم اما در مدرسه به این اطلاعات دست پیدا کردم و علاقه‌مند شدم.
* در این مسابقات در چه رشته‌ای شرکت کردید؟
فاطمه صفری: در بخش دانش‌آموزی سه بخش زیر 12 سال، Secondary و آزاد بود که ما در بخش دوم شرکت کردیم و امسال ربات ما فوتبالیست بود.* چرا ربات فوتبالیست؟
فاطمه صفری: هدف از این ربات‌های فوتبالیست این است که علم را پیشرفت دهد و بتوانند فوتبال بازی کنند.* پارسال هم همین مدل ربات را داشتید؟
فاطمه صفری: پارسال ربات مسیریاب بود که تعقیب خط است و در این رشته فعالیت می‌کردیم ولی امسال به صورت پیشرفته‌تر فعالیت کردیم.* چرا برای شرکت در این مسابقات زحمت کشیدید؟
فاطمه صفری: کل تابستان را صرف این کار کردیم؛ پنج شنبه و جمعه می آمدیم. تعطیلاتی هم داشتیم و برای این کار صرف می‌کردیم. راستش خیلی سختی کشیدیم.ملینا رضایی: همه روزها را در مدرسه گذراندیم و در کلاس‌های فشرده شرکت کردیم خیلی فشار روی ما بود. خیلی راحت و آسان نبود.
پارمیدا تاجیک: اول مهر که مداس باز شد تا ساعت 3 که درس و مشق‌مان بود ولی وقتی بچه‌ها تعطیل می‌شدند تا 7، 8 شب مدرسه بودیم و کار می‌کردیم؛ البته ما تابستان امسال هم سه روز در هفته در مدرسه بودیم. البته پنج شنبه و جمعه‌ها هم کار می‌کردیم.
* در آن روزها که با سختی کار می‌کردید، پشیمان نشدید؟
ملینا رضایی: خیلی خسته شدم اما پشیمان نشدم؛ ما یک گروه بودیم و همه به هم قوت قلب می‌دادیم ضمن اینکه خانواده‌هایمان هم خیلی به ما قوت قلب دادند و حمایت‌مان کردند.* سطح مسابقات چگونه بود؟
فاطمه صفری: مسابقات سخت بود ولی توانستیم موفق شویم.پارمیدا تاجیک: 10 تا بازی انجام دادیم. با ژاپن 11 بر 7 بردیم اما در بازی با تایوان10 بر 2 واگذار کردیم که باعث شد ببینیم مشکل کجاست و نقص‌مان را رفع کردیم.
بعد با یتک تیم ایرانی بازی داشتیم که 18 بر 12 بردیم و روسیه را هم 12 بر 2 بردیم و و آخرین بازی را هم 10 بر صفر بردیم و به نیمه نهایی رفتیم و در آنجا امارات را 14 بر 4 وکره را 13 بر 3 بردیم و دوباره به تایوان خوردیم اما این بار تایوان را 14 بر 4 بردیم و در نهایت تیم روسیه را 3 بر 1 بردیم و اول شدیم.
* به نظرتون دلیلش چه بود؟
فاطمه صفری: علاقه داشتیم و با جان و دل کار کردیم.* آیا رباتیک را ادامه می‌دهید؟
پارمیدا تاجیک: می خواهم این کار را ادامه دهم.* درس خواندن در این شرایط که گفتید سخت نیست؟
پارمیدا تاجیک: وقتی به درسی علاقه داریم، خواندن و درک کردنش برایمان راحت می‌شود.* روزهایی که در مسابقه هستید یا احیانا سر کلاس نمی‌روید، چگونه درس‌های عقب افتاده را جبران می‌کنید؟
پرنیا بیطرفان: معلمان‌مان مجبور می‌شوند فشرده فشرده درس بدهند. خب یک کم درس خواندن سخت می‌شود اما از پس آن بر می‌آییم.* به نظرتان دلیل موفقیت‌تان چه چیزی هست؟
ملینا رضایی: خدا همیشه کنار ماست؛ خانواده‌ها هم تا الان پشت ما بودند و از ما حمایت کردند.فاطمه صفری: همچنین مربیانی که همراه ما بودند و برای ما زحمت کشیدند.
* نظر پدر و مادرها درباره فرزندشان، شرکت در این مسابقات چیست؟
محمد رضایی پدر ملینا: وقتی احساس می‌کنید که فرزندتان در یک کاری شاد است، شما هم کمکش می‌کنید ودر مورد دخترم این چنین بود البته خب این رشته برای ما والدین هزینه هم داشت ولی الان که نتیجه‌اش را می‌بینیم، خوشحال هستیم.برای خود من هم ربات‌ها جذاب هستند؛ ربات می‌تواند خیلی به انسان کمک کند؛ شاید نتوان یک انسان را به دل کوه فرستاد اما ربات می‌تواند انجام دهد؛ ربات‌ها در بخش‌های مختلف کمک انسان هستند و نمی‌توان نقش آنها را نادیده گرفت.
البته معتقدم که باید شرایطی فراهم شود که همه دانش‌آموزان بتوانند در هر رشته‌ای که دوست دارند، شرکت کنند.
کتایون محسنیان مادر آمی‌تیس: اینکه دخترم این رشته را انتخاب کرده، برایم لذتبخش است، دخترهای این روزگار کارهایی انجام دهند که تصورش هم نمی‌شود نمی شود و شاید خیلی‌ها فکر کنند، رباتیک خیلی مرد محور است.
البته بچه‌ها تلاش کردند و تحت نظارت مربی بسیار خوبی بودند که خیلی خوب آموزش می‌داد البته به نظرم رشته سختی است و باید افراد ضریب هوشی خوبی داشته باشند و بتوانند موفق شوند.
چرا که بچه‌ها در مدرسه هم درس‌های سنگین دارند و البته در درس‌هایشان موفق بودند.
پدر پارمیدا تاجیک: هیچوقت دیکته نکردم که فرزندم کدام رشته برود و معتقدم باید رشته و کاری را انتخاب کند که علاقه‌مند باشد. خودم مخالف بودم و پارسال که انتخاب کرد. گفتم صرف اینکه دوستانی که با آنها صمیمی هستی، این رشته را انتخاب کنند، کافی نیست؟ و فکر می‌کردم کار خاصی در تیم انجام نمی‌دهد اما وقتی با مربی‌اش صحبت کردم، دیدم او هم مثل سایر دانش‌آموزان تیم در حال فعالیت است و نقش مؤثری دارد.
اینجا بود که متمایل شدم که برود البته فشار درسی و تمرین رباتیک خیلی زیاد بود و می‌دیدم که بسیار خوب کار می‌کند البته برایش شرط گذاشتم که اگر معدلش پایین بیاید، نگذارم که ادامه دهد و البته ثابت کرد که درسش هم خوب است.
کتایون محسنیان مادر آمی‌تیس: خوشحالم که نتیجه زحمات بچه‌ها به ثمر نشست و ما والدین واقعا خوشحالیم.
محمد رضایی پدر ملینا: شاید مثال این بچه‌های نخبه در مدارس دیگر باشد و همه والدین شرایط این را ندارند که بتوانند همراهی کنند.
معتقدم که آموزش و پرورش باید نخبه‌یابی کند و استعداد بچه‌ها را شکوفا کند و کمک کند که هر دانش‌آموز موفقی در مسیری که استعدادش را دارد، پیش برود.
