از آنجایی که در همه کشورهای جهان، آزمایش به منظور تشخیص اولیه بیماری کووید ۱۹ و جداسازی فوری بیماران مبتلا به این ویروس بسیار حائز اهمیت است؛ پروفسور یینگ و تیم او کیت تشخیص ویروس کرونا را در آزمایشگاه نانوزیستی سنگاپور تولید کردند.
این کیت در صورت تأیید و دریافت مجوز، سریعترین تست تشخیص کووید ۱۹ در جهان خواهد بود.
برای انجام این تست با استفاده از یک سُواب از ترشحات تنفسی فرد مشکوک به ابتلاء نمونه گیری می‌شود تا ماده ژنتیکی ویروس (RNA) مورد بررسی قرار گیرد. سپس با استفاده از یک دستگاه قابل حمل، نمونه مورد بررسی قرارگرفته و با به کارگیری روش سریعی که پروفسور یینگ و تیمش آن را Cepat ( به معنی فوری به زبان مالایی) نامیدند، نتیجه تست پس از مدت ۵ تا ۱۰ دقیقه مشخص می‌شود.
پروفسور یینگ گفت: ما در بیمارستان زنان و کودکان KK، با استفاده از نمونه‌های واقعی بیماران اعتبارسنجی بالینی اولیه این کیت را انجام داده و حساسیت و دقت این تست را ارزیابی نمودیم.
در صورت تأیید نهایی، می‌توان با بهره گیری از این فناوری، امکان استفاده از این کیت‌های تشخیص را در بیمارستان‌ها فراهم کرد. این کیت‌ها همچنین قابلیت کاربرد در درمانگاه‌های عمومی را خواهند داشت.
از آنجایی که به گفته پروفسور یینگ رقابت بر سر ساخت کیت دقیق و سریعی است که بدون استفاده از تجهیزات گرانقیمت قابل استفاده باشد، این تست بسیار ارزشمند است، چون روش متفاوتی را برای شناسایی ویروس به کار می‌گیرد.
تست آزمایشگاهی استاندارد موسوم به روش زنجیره‌ای پُلیمِراز با رونویسی معکوس با استفاده از آنزیم نسخه-بردار معکوس (RT،RNA) ویروس کرونا را به DNA تبدیل کرده، سپس با به کارگیری روش واکنش زنجیره‌ای پُلیمِراز ماده ژنتیکی ویروس را تکثیر می‌کند. این تست ۲ تا ۳ ساعت زمان می‌برد تا نتیجه را نشان دهد که در صورت نیاز به انتقال نمونه‌ها این زمان بیشتر هم می‌شود. از این گذشته، این تست به تجهیزات اختصاصی نیاز دارد.
به گفته‌ی پروفسور جکی یینگ تست PCR در واقع یک تکثیر مولکولی است که در سال ۱۹۸۴ ابداع شد. حتی در دستگاه‌های امروزی PCR حدود ۶۰ درصد زمان صرف گرم و سرد شدن (تغییر دمای متناوب) دستگاه می-شود.
برگزیده جایزه مصطفی (ص) ۲۰۱۵ و تیم او پس از ۶ هفته تلاش و تحقیق، روش جدیدی را ابداع کردند که مثل تست RT-PCR ماده ژنتیکی ویروس را تکثیر می‌کند؛ با این تفاوت که در این روش می‌توان در عرض یک دقیقه، به یک میلیون نسخه از DNA دست یافت و حصول این نتیجه فقط با استفاده از آنزیم ویژه ای که در آزمایشگاه پروفسور یینگ ساخته شده امکان پذیر است.
پروفسور یینگ همچنین افزود: این کیت‌های تشخیصیِ سریع بسیار حساس هستند؛ از این رو هنگام استفاده از آنها باید حساسیت آنها را مدنظر قرار داد. این تست‌ها ممکن است همیشه قادر به تشخیص ویروس نباشند یا اینکه نتیجه تست را «کاذب منفی» نشان دهند.
این مسئله زمانی رخ می‌دهد که بیماری در بدن فرد مبتلا به کووید ۱۹ نهفته بوده و بیمار بدون علامت است و یا وقتی که بار ویروسی بیمار پایین است (عفونت هنوز در مراحل اولیه بوده و قابل شناسایی نیست).
بار ویروسی، مقدار ویروسی است که بیمار بسته به اینکه در کدام مرحله از بیماری است قادر به انتشار آن است.
افراد مبتلا به کووید ۱۹، مقادیر زیادی از ویروس را در همان مراحل اولیه عفونت منتشر می‌کنند (بار ویروسی بالا) و به تدریج در مراحل بعدی انتشار ویروس کمتر می‌شود. بنابراین به گفته‌ی پروفسور یینگ، بهترین تست، تستی است که بتواند سریعاً عفونت بیمار را در مراحل مختلف بیماری-صرف نظر از بار ویروسی بالا یا پایین- نشان دهد.
پروفسور یینگ بر این باور است که برای شناسایی بیماری در مراحل اولیه که بیمار طی آن بیشترین میزان انتشار ویروس را دارد، می‌بایست از تست PT-PCR استفاده نمود و در مراحل بعدی که به تدریج بار ویروسی در بدن کاهش یافته و میزان انتشار ویروس کمتر است، باید تست سرولوژیکی (آزمایش سرمی) به کار گرفته شود.
پروفسور یینگ افزود: ما به پژوهش‌هایمان ادامه داده و به یاری آن هاف کیت‌های تشخیصی خود را توسعه می-دهیم.
