*ارتش سرخ اما در مرحله ی حذفی به غول قطری ها که به تیم شیوخ قطر معروف است، رسید. همان السد مخوف با سرمربیگری ژاوی و بازیکنانی چون سانتی کازورلای اسپانیایی، بغداد بونجاح الجزایری و اکرم عفیف و عبدالکریم حسن، 2 مرد سالهای اخیر فوتبال آسیا. شاگردان یحیی گل محمدی اما با استراتژی ای عالی و حساب شده، عقب نشستند و چشم به ضد حملات دوختند. آنها با ضدحملات برق آسا 2 بار توسط عیسی آل کثیر تیر السدی ها را به لرزه در آوردند اما سومین موقعیت عیسی با ضربه ی سرش به تور بوسه زد تا پرسپولیس راهی یک چهارم شود. آنجا بود که تیم چغر و فیزیکی پاختاکور را پیش روی خود دیدند و توانستند این حریف ازبکی را با 2 گل از پیش رو بردارند. پرسپولیس با این برد در واقع با یک تیر، 2 نشان زد. هم انتقام شکست استقلال را از پاختاکوری ها گرفت و هم به جمع 4 تیم آسیا یا فینال منطقه ی غرب رسید. جایی که النصر با گذر از 2 تیم هموطن خود یعنی التعاون و الاهلی به این مرحله رسیده بود.
*عبدالعزیر الترکی بن فصیل وزیر ورزش عربستان آنجا بود که بلافاصله با رئیس باشگاه النصر تماس می گیرد و با تبریک رسیدن به جمع 4 تیم، قول می دهد که در صورت صعود این تیم به فینال لیگ قهرمانان آسیا به هر یک از بازیکنان ۱۰۰ هزار ریال سعودی پاداش خواهد داد. یعنی با پول ایران بابت صعود به هربازیکنی بیش از یک میلیارد پاداش می رسید. اما این طرف، پرسپولیس تنها و مظلوم بود. کسی نه حال قرمزها را می پرسید و نه قول پاداش می داد حتی زبانی. ارتش سرخ در قطر تنها که بود هیچ، حتی در داخل ایران برای عدم موفقیتشان چه کارها که نکردند. برخی از خائنین وطن فروش با ارسال تصاویر شادی گل عیسی آل کثیر به "ای اف سی" به آنها گرا دادند که او با حرکتش به ازبک ها توهین نژادپرستانه کرده است! در حالی که گل زن و ستاره ی قرمزها می گفت شادی گلش فقط به خاطر برادرزاده اش بوده و نیت بدی نداشته است.
*بالاخره عربستانی ها از این فرصت سوء استفاده کردند و با لابی هایی که داشتند، ای اف سی را مجاب کردند تا آل کثیر را محروم کنند. کمیته ی انضباطی کنفدارسیون فوتبال آسیا هم روی اربابش را زمین نینداخت و عیسای پرسپولیسی ها را نقره داغ و 6 ماه محروم کرد آن هم 3 ساعت قبل از بازی حساس مقابل النصر. نه فدراسیون کاری کرد و نه وزیر ورزش. حالا در نظر بگیرید که اگر وزیر ورزش ایران قول پاداش صعود به پرسپولیسی ها می داد، این وطن فروشان چه حجمه ای علیه قرمزها راه می انداختند و نماینده ی ایران را تیم حکومتی خطاب می کردند. بله کار وزیر ورزش عربستان ستودنی بود چون برای آنها النصر نماینده ی فوتبالشان بود که در عرصه ی بین الملل تلاش می کرد تا پرچم کشورشان را بالا ببرد اما پرسپولیس انگار غریبه بود. حتی در ایران عده ای تنگ نظر نمی خواستند ارتش سرخ موفق شود تا مبادا آنها در کری خواندن های سخیف هواداری و مجازی، گوی سبقت را از رقیب نبازند. آری عده ای تنگ نظر خائن بودند که ای اف سی را روی شادی گل آل کثیر حساس کردند تا این چنین نقره داغ شود.
*اما پرسپولیس در این شرایط سخت بازهم فقط زخم خورد و دم نزد. از بی عدالتی نهراسید و مردانه راهی میدان شد. آنها بازهم اسیر سوت های داوران ضعیف شدند و در یک صحنه ی مشکوک علیه شان پنالتی گرفته شد اما پا پس نکشیدند و بعد از چند دقیقه توانستند گل خورده را توسط جانشین عیسی یعنی مهدی عبدی جوان جبران کنند تا بازنده به رختکن نروند. قرمزها در نیمه ی دوم به حریف موقعیت ندادند و حتی موقعیت گلزنی داشتند. بازی به وقت اضافه رفت. روی یک بی احتیاطی احسان پهلوان اخراج شد و پرسپولیس نزدیک 20 دقیقه 10 نفره جنگیدو بازی به پنالتی کشیده شد. ساق های خسته ی قرمزها اما خیلی قدرتمند ضربات پنالتی را نواختند. کنعانی زادگان، سیامک نعمتی، شجاع خلیل زاده و سرلک پنالتی های خود را به تور سعودی ها چسباندند. حامد لک پنالتی مدافع تنومند و برزیلی حریف را با سیوی عالی مهار کرد تا نوبت علی شجاعی باشد که پشت پنالتی سرنوشت ساز بایستد. او مردانه ایستاد و خلاف جهت گلر سعودی ها توپ را به تور زد تا پرسپولیس خسته راهی فینال شود.
*این برد، تنها، شکست نماینده ی عربستان نبود، که تودهنی ای بود به "ای اف سی" و البته خائین وطن فروشی که چشم دیدن درخشش نماینده ی فوتبال ایران را نداشتند. پرسپولیس اما با وجود همه ی ناملایمتی ها و خیانت ها ایستاد و مردانه باعث غرور ایرانی ها شد. ارتش سرخ پرچم مقدس و سه رنگ ایران را در خاک قطر بالا برد و به اهتزاز در آورد تا بار دیگر ثابت شود که عزت و ذلت دست خداست. شاگردان یحیی گل کاشتند. فراموش نکنید که این پرسپولیس در کمتر از 20 روز، 7 بازی سنگین را با موفقیت پشت سرگذاشت. آنها در این 7 بازی فقط 2 بار آن هم از روی نقطه ی پنالتی گل خوردند و باشایستگی به فینال آسیا رسیدند. پسران یحیی حتی مظلوم تر و بی کس تر از پرسپولیس برانکو بودند که به فینال آسیا رسید. آنجا کنار ارتش سرخ هواداران بودند و با تشویق های بی نظیر خود به تیم خسته ی پرفسور روحیه می دادند و به فینال آسیا رساندند. آن تیم از امتیاز میزبانی نهایت استفاده را برد و به فینال آسیا رسید اما پسران یحیی نتنها هواداری کنارشان نبود، بلکه هرکسی هر طور دستش می رسید سنگی جلوی قطار درحال حرکت پرسپولیس می انداخت تا این تیم را از ریل موفقیت خارج کند اما این تیم مردانه ایستاد و علاوه بر رقبا با دیگر کارشکنی ها هم جنگید و به فینال پا گذاشت.
* حالا این افتخار فقط متعلق به پرسپولیسی هاست. متعلق به فوتبال ایران است. تاریخ فوتبال ایران غیرت و تلاش جوانان پرسپولیس را ثبت می کند. ثبت می کند که در چه شرایط نابرابری مقابل رقبای تا بن دندان مسلح ایستاد و جنگید اما نتیجه را واگذار نکرد. تاریخ می نویسد که عده ای به خاطر این برد و خوشحالی غرورآفرین پرسپولیسی ها، عزا گرفتند، از عده ای وطن فروش تا ای اف سی ای که کم برای اربابانش خوش رقصی نکرد و البته سعودی ها که فکر می کردند با دلارهای نفتی می شود به فینال رسید. شور و نشاطی که بازیکنان پرسپولیس با رسیدن به فینال به اکثرجامعه ی ایران هدیه دادند با هیچ رقمی قابل مقایسه نیست. پس هرچقدر هم برای شما هزینه کرده باشند، نوش جان و گوارای وجودتان!
