نیوزویک: افغانی ها مداخله خارجی را در کشورشان نمی پذیرندهفته نامه نیوزویک در مقاله ای به قلم اندرو باسويچ استاد تاريخ و روابط بين الملل از دانشگاه بوستون نوشت:
امریکا و متحدانش در افغانستان راه اشتباهي را براي انجام مأموريت خود انتخاب كرده اند و طرح فرستادن سربازان بيشتر به منطقه با نظر اومابا نيز به خطا رفته است.
افغانستان اکنون به گودالي تبدیل شده است كه نه تنها باعث نابودي منابع نظامي امریکا بلكه باعث سوخت شدن دولتمردان امریکا خواهد شد.
جنگ در افغانستان به هشتمين سال خود وارد شده اما هنوز هيچ علامتي دال بر پيروزي مشاهده نمی شود. مسئله اصلي اين است كه واشنگتن فهم غلطي از ماهيت اصلي چالش ها در افغانستان دارد و اين موجب شده كه تعريف غلطي از منافع امریکا در آنجا داشته باشد.
درس تاريخي كه بايد از جنگ در عراق ياد بگيريم اين است كه مردم افغانستان هيچ و قت قبول نخواهند كرد كه كساني از بيرون از مرزهايشان در اموركشورشان دخالت كنند. البته كافي است كه اين مطلب را از انگلستان و روسيه بپرسيد.
افغانستان كشوری تقريباً به بزرگي تگزاس است. اما برخلاف عراق، چندان به الزامات مدرنيته پایبند نيست، نرخ با سوادي در اين كشور 28 درصد است، يعني چيزي حدود يك سوم عراق. از نظر تأثيرگذاري و قانوني بودن دولتمردان كابل در مقابل بغداد عقب ماندگي ديده مي شود و از نظر توليد ترياك، تنها سال گذشته 8000 تن ترياك برداشت شده است.
در همين حال، بنا بر اظهار فرمانده نظامي در افغانستان تا به حال مسلمانان راديكال به خارج از مرزهاي پاكستان نفوذ كرده اند.در نتيجه تلاش برای ايجاد ثبات در افغانستان مستلزم بي ثباتي پاكستان است.
با توجه به اين امر، ما نياز داريم كه مسيرمان را عوض كنيم و بايد بدانيم كه جنگ در افغانستان مانند جنگ در عراق به وسيله قدرت نظامي به پيروزي نخواهد رسيد و اين امر تنها از طريق سياسي حل خواهد شد.
مقامات امریکايي براين باورند كه تمرکز قدرت در افغانستان بايد از كابل شروع شود زيرا هنوز در افغانستان آنچه تاثير اصلي را دارد، به طور سنتي متكي به رهبران طايفه اي و قبيله اي و شبه نظاميان مسلح است که تأثیر این قدرت ها، از نظاميان امریکايي و غربي به مراتب بيشتر است.
عمده ترين استراتژي امریکا در افغانستان بايد بر اين پايه باشد كه بنا را بر تمركززدايي و كمك هاي خارجي بگذارد و حمايت و پشتيباني از رهبران محلي را در دستور كار خود قرار دهد و از رهبراني حمايت كند كه مايل به همكاري و تشريك مساعي براي دور كردن تروريست از خاكشان هستند.
البته اين بدان معني نيست كه واشنگتن بايد چشم هايش را ببندد و نظاميان افغاني را بعنوان دوستان وفادار خود تلقي كند، بلكه بايد مأموران اطلاعاتي امریکا با دقت كامل آنها را زير نظر داشته باشند و پنتاگون از هرگونه مداخله و فعاليت فعالان جهادي كه قدرت هاي محلي از سركوب آنها عاجزند، جلوگيري كند.
در حال حاضر، قدرت امریکا به خصوص از حیث نظامي در افغانستان كاملاً محدود شده و اولويت امریکا به مسائل ديگري معطوف است، با این حال، دولت امریکا در رویکردی متناقض قصد دارد نيروهاي بيشتري را به منطقه اعزام كند، در حالی که رئيس جمهور جديد امریکا بايد خيلي سريع شروع به مهيا كردن زمینه خروج اين نيروها كند و با نگاهي مدبرانه، واقع گرايانه تر در مور د افغانستان عمل كند.
امریکا و متحدانش در افغانستان راه اشتباهي را براي انجام مأموريت خود انتخاب كرده اند و طرح فرستادن سربازان بيشتر به منطقه با نظر اومابا نيز به خطا رفته است.
افغانستان اکنون به گودالي تبدیل شده است كه نه تنها باعث نابودي منابع نظامي امریکا بلكه باعث سوخت شدن دولتمردان امریکا خواهد شد.
جنگ در افغانستان به هشتمين سال خود وارد شده اما هنوز هيچ علامتي دال بر پيروزي مشاهده نمی شود. مسئله اصلي اين است كه واشنگتن فهم غلطي از ماهيت اصلي چالش ها در افغانستان دارد و اين موجب شده كه تعريف غلطي از منافع امریکا در آنجا داشته باشد.
درس تاريخي كه بايد از جنگ در عراق ياد بگيريم اين است كه مردم افغانستان هيچ و قت قبول نخواهند كرد كه كساني از بيرون از مرزهايشان در اموركشورشان دخالت كنند. البته كافي است كه اين مطلب را از انگلستان و روسيه بپرسيد.
افغانستان كشوری تقريباً به بزرگي تگزاس است. اما برخلاف عراق، چندان به الزامات مدرنيته پایبند نيست، نرخ با سوادي در اين كشور 28 درصد است، يعني چيزي حدود يك سوم عراق. از نظر تأثيرگذاري و قانوني بودن دولتمردان كابل در مقابل بغداد عقب ماندگي ديده مي شود و از نظر توليد ترياك، تنها سال گذشته 8000 تن ترياك برداشت شده است.
در همين حال، بنا بر اظهار فرمانده نظامي در افغانستان تا به حال مسلمانان راديكال به خارج از مرزهاي پاكستان نفوذ كرده اند.در نتيجه تلاش برای ايجاد ثبات در افغانستان مستلزم بي ثباتي پاكستان است.
با توجه به اين امر، ما نياز داريم كه مسيرمان را عوض كنيم و بايد بدانيم كه جنگ در افغانستان مانند جنگ در عراق به وسيله قدرت نظامي به پيروزي نخواهد رسيد و اين امر تنها از طريق سياسي حل خواهد شد.
مقامات امریکايي براين باورند كه تمرکز قدرت در افغانستان بايد از كابل شروع شود زيرا هنوز در افغانستان آنچه تاثير اصلي را دارد، به طور سنتي متكي به رهبران طايفه اي و قبيله اي و شبه نظاميان مسلح است که تأثیر این قدرت ها، از نظاميان امریکايي و غربي به مراتب بيشتر است.
عمده ترين استراتژي امریکا در افغانستان بايد بر اين پايه باشد كه بنا را بر تمركززدايي و كمك هاي خارجي بگذارد و حمايت و پشتيباني از رهبران محلي را در دستور كار خود قرار دهد و از رهبراني حمايت كند كه مايل به همكاري و تشريك مساعي براي دور كردن تروريست از خاكشان هستند.
البته اين بدان معني نيست كه واشنگتن بايد چشم هايش را ببندد و نظاميان افغاني را بعنوان دوستان وفادار خود تلقي كند، بلكه بايد مأموران اطلاعاتي امریکا با دقت كامل آنها را زير نظر داشته باشند و پنتاگون از هرگونه مداخله و فعاليت فعالان جهادي كه قدرت هاي محلي از سركوب آنها عاجزند، جلوگيري كند.
در حال حاضر، قدرت امریکا به خصوص از حیث نظامي در افغانستان كاملاً محدود شده و اولويت امریکا به مسائل ديگري معطوف است، با این حال، دولت امریکا در رویکردی متناقض قصد دارد نيروهاي بيشتري را به منطقه اعزام كند، در حالی که رئيس جمهور جديد امریکا بايد خيلي سريع شروع به مهيا كردن زمینه خروج اين نيروها كند و با نگاهي مدبرانه، واقع گرايانه تر در مور د افغانستان عمل كند.
