از محاصره تا نسل کشی در فلسطین

 ویرایش عکس تیر 99

دشمن صهیونیستی با وقاحت همیشگی اش اعلام کرد که هدف از این عملیات خلق واقعیت های جدید است و این واقعیت ها همان طور که رخدادها و حوداث مختلف نشان می دهد ـ در هم شکستن اراده مقاومت و پایداری در میان عرب ها و فلسطینی ها است

در هنگامی این مقاله به رشته تحریر در می آید که چند روز از حمله اخیر اشغالگران قدس به نوار غزه گذشته است و طی آن، ماشین جنگی رژیم صهیونیستی علاوه بر آنکه بیش از 1900 شهروند فلسطینی را به شهادت رسانده و زخمی کرده است، به ویرانگری های گسترده نیز دست زده و تاسیسات زیربنایی این منطقه از جمله ساختمان های دولتی، انبارهای دارو و مراکز آموزشی که به خاطر محاصره به شدت ضربه دیده بود، را از بین برده است. البته در این میان مساجد و مراکز عبادی نیز از حملات اشغالگران قدس در امان نمانده است.
حمله وحشیانه اشغالگران قدس بعد از گذشت مدتی بالغ بر یک سال و اندی از آغاز روند محاصره که باعث مرگ تدریجی نوار غزه شده، انجام گرفته است و اظهارات رهبران سیاسی و فرماندهان نظامی رژیم اشغالگر قدس حکایت از آن دارد که اگر شرایط اقتضا کند، ارتش عبری دامنه حملات خود به نوار غزه را گسترش می دهد.

صهیونیست ها به بهانه دفاع از خویشتن و متوقف ساختن حملات موشکی مقاومت به شهرک های صهیونیست نشین و نیز در واکنش به اقدام گروه های مبارز فلسطینی در اعلام پایان دوره آتش بس دست به کشتار گسترده شهروندان فلسطینی زدند ؛ البته ذکر این نکته ضروری است که اشغالگران قدس در دوره شش ماهه آتش بس به روند محاصره پایان ندادند ؛ بلکه آن را تشدید بخشیدند تا جایی که دیگر فلسطینیان از ساده ترین نیازهای بشری از جمله آب، غذا و دارو محروم ماندند. صهیونیست ها همچنین در دوره مذکور هر روز به نقض مفاد توافق نامه آتش بس مبادرت می ورزیدند یعنی اینکه عملا تنها طرف فلسطینی پایبند این توافق نامه بود.
جنایت حمله به نوار غزه بعد از اظهارات تهدیدآمیزی انجام شد که وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی در مصاحبه مطبوعاتی مشترکش با وزیر امور خارجه مصر و در قلب قاهره بیان داشت و تاکید کرد که رژیم صهیونیستی روند حملات موشکی مقاومت که از شهرک و شهرهای صهیونیستی شلیک می شود، پایان خواهد داد.

نسل کشی که اشغالگران قدس در نوار غزه به راه انداخته اند، سوالاتی چند را در مورد اهداف حقیقی این جنایت و نیز موضعگیری دولت های عربی در قبال رخدادهای امروز نوار غزه بر می انگیزد و همان طور که می دانید برخی دول عربی در موضعگیری های خود در خصوص حوادث اخیر تا سطح همسویی با توجیهات رژیم صهیونیستی پیش رفته اند و قربانی را ـ به خاطر بر هم زدن آسایش جلاد ـ مسئول نسل کشی و ویرانگری می دانند.
با وجود تاثیر عاطفی رخدادهای امروز نوار غزه که با تصاویری دلخراش همچون اجساد تکه تکه شهدا، فریاد ناله مجروحان و داغ دیدگان، شعله های برافروخته آتش در خیابان غزه و محله های پر از جمعیت آن و نیز خشم مردم در سراسر جهان عرب همراه است و با وجود آنکه ارائه یک برداشت دور از احساس از درگیری میان شهروندان بی پناه فلسطینی و نیروهای تا بن دندان مسلح صهیونیستی سخت است ؛ ولی تلاش ما در راستای این است که به فهم درستی از این حملات و یورش های وحشیانه دشمن اشغالگر دست یابیم تا مسائل هر چه بیشتر و بهتر روشن شود و ما نیز از افتادن در دام توهم یا درافتادن به جهنم ناامیدی و عجز رهایی یابیم.
دشمن صهیونیستی با وقاحت همیشگی اش اعلام کرد که هدف از این عملیات (حملات هوایی به نوار غزه) خلق واقعیت های جدید است و این واقعیت ها ـ همان طور که رخدادها و حوداث مختلف نشان می دهد ـ در هم شکستن اراده مقاومت و پایداری در میان عرب ها و فلسطینی ها است که این امر به معنای برافراشتن پرچم سفید تسلیم، چشم پوشی از مسئله آزادسازی و حق تعیین سرنوشت و تسلیم بی قید و شرط در برابر پروژه های استعماری دشمن است و صد البته که دشمن صهیونیستی برای تحقق اهداف مذکور از انجام هیچ جنایتی ابا ندارد.
برای اینکه زیاد از بحث مان دور نشویم، ذکر این نکته ضروری است فلسطینیان بعد از پایان جنگ اکتبر (1973) آمادگی خود را برای پذیرش راهکار ایجاد دو کشور در فلسطین اعلام کردند. یکی از این کشورها فلسطینی بود و در مناطق اشغالی 1967 برپا می شد و کشور دوم صهیونیستی بود که در اراضی اشغالی 1948 ایجاد می شد ؛ البته مساحتی که به طرف فلسطینی داده می شد، بسیار کمتر از آن میزانی بود که در قطع نامه 181 تعیین شده بود. به هر حال، شورای ملی و سازمان آزادیبخش موافقت خود را با ایجاد کشور فلسطینی در دو منطقه کرانه باختری و نوار غزه اعلام کردند و سران کشورهای عربی نیز در کنفرانس سپتامبر 1982 خود در شهر فاس برای حمایت از موضع ساف و رهبر این سازمان یعنی یاسر عرفات، با طرح تشکیل دو کشور در سرزمین تاریخی فلسطین موافقت کردند.
شایان ذکر است که تصمیم شورای مرکزی ساف در خصوص ایجاد دو کشور همان موضعی بود که یاسر عرفات، رئیس فقید ساف در زمان مذاکراتش با صهیونیست ها در اسلو آن را به عنوان اساس قرار داد که البته این مذاکرات به امضای توافق نامه غزه ـ اریحا در سال 1993 انجامید. مذکرات اسلو بر پایه پذیرش قطع نامه های 242 و 338 شورای امنیت بنا شده و این امر در ساختار نهایی توافق نامه اسلو ذکر شده است. ضمنا مفاد اسلو ناظر بر این بود که مذاکرات برای تشکیل کشور فلسطینی بعد از اجرای مرحله اول توافق نامه تداوم یابد و در دوره حداکثر 5 ساله به نتیجه برسد و بعد از آن کشور مستقل فلسطینی اعلام موجودیت نماید.

اگر با دقت به متن توافق نامه اسلو که هنگام ضعف طرف فلسطینی به امضا رسید و در همسویی کامل با منافع صهیونیستی بود، نگاهی بیاندازیم به وضوح می بینیم که اشغالگران قدس خود این توافق نامه اجحاف آمیز در حق فلسطینیان را زیر پا گذاردند. کشور فلسطینی که بر اساس مفاد توافق نامه اسلو قرار بود در سال 1998 و بعد از گذشت 5 سال از امضای توافق نامه مذکور اعلام موجودیت نماید، در حال حاضر و بعد از سپری شدن بیش از ده سال از زمان تعیین شده هنوز خبری از ایجاد آن نیست. ضمنا مذاکرات نفس گیر کمپ دیوید، وای ریور، شرم الشیخ و آناپولیس نیز باعث نشد که حتی ذره ای از انتظارات ملت فلسطین در خصوص آزادسازی و ایجاد کشور فلسطینی تحقق یابد.
در دوره بعد از امضای توافق نامه اسلو، روند احداث شهرک های صهیونیست نشین به شکل چشمگیری افزایش یافت و مساحت گسترده ای از اراضی فلسطینی مصادره شد. در دوره مذکور اشغالگران قدس بر میزان حملات گسترده خود به کرانه باختری و نوار غزه افزودند و نقطه به نقطه مناطق فلسطینی را هدف قرار می دادند تا جایی که رئیس تشکیلات خودگردان در مقر خود محاصره شد و این محاصره تا زمان تشدید بیماری و نیز مرگ مشکوک وی ادامه یافت.
بعد از مرگ یاسر عرفات، دولت آمریکا به شدت بر اصلاح ساختار ساف و اجرای انتخابات آزاد برای رهایی از ماترک عرفات تاکید می کرد که البته این تاکیدات تا حد فشار به ابومازن برای برگزاری انتخابات مجلس قانونگذاری فلسطین پیش رفت. انتخابات با حضور حماس برگزار شد و این جنبش توانست اکثریت آرا را از آن خود کند و مسئول تشکیل دولت شود.

جنبش حماس از همان آغاز، کارشکنی های طرف های مختلف را پیش بینی می کرد و از این رو، در یک اقدام پیشگیرانه اعلام کرد که در صورت موافقت رژیم صهیونیستی با تشکیل کشور مستقل فلسطینی، حاضر است که یک توافق نامه آتش بس ده ساله امضا کند که این امر با مخالفت دشمن صهیونیستی و آمریکا مواجه شد.
به هر حال، جنبش حماس با وجود تمامی عهدشکنی های رژیم صهیونیستی با میانجیگری مصر برای برقراری آتش بس شش ماهه موافقت کرد. بعد از امضای توافق نامه آتش بس حماس خود را نسبت به آن پایبند می دانست و حال آنکه اشغالگران قدس هیچ پایبندی به آن نداشتند. درست است که صهیونیست های غاصب در طول شش ماهه گذشته حمله گسترده ای را به نوار غزه ترتیب ندادند ؛ ولی این منطقه را هدف محاصره شدید خود قرار دادند و روند احداث شهرک های صهیونیست نشین را تسریع بخشیدند و ماشین جنگی آنها نیز به قتل تدریجی شهروندان مبادرت ورزید تا جایی که شمار قربانیان در دوره آتش بس به 500 شهید رسید. به دنبال پایان دوره شش ماهه توافق نامه آتش بس، گروه های مبارز فلسطینی آن را پایان یافته اعلام کردند و در نهایت، اشغالگران قدس اوضاع را به شکل تراژدیک امروزی درآوردند.
به نظر بنده، در شرایط کنونی که دشمن صهیونیستی وحشیانه ترین جنایت ها و کشتارها را در حق شهروندان فلسطینی در نوار غزه انجام می دهد، منطقی نیست که به بحث درباره مسئول این حوادث بپردازیم ؛ زیرا این نکته کاملا مشخص است که پروژه صهیونیسم همیشه در راستای تجاوز و جنگ می کوشد و برای لحظه ای نیز به دنبال صلح نبوده است و برای انجام جنایت هایش به هیچ توجیهی نیاز ندارد. انتظاری که امروز از جهان عرب می رود، آن است که هر کدام به نوبه خود رژیم صهیونیستی را برای متوقف ساختن تجاوزاتش علیه فلسطینیان و نیز رفع محاصره تحت فشار قرار دهند.

منبع:مرکز اطلاع رسانی فلسطین