وقتی که زمام انجمنی با چهار هزار عضو را به چند نفر آدم مغرض که وابستگی شدید سیاسی حزبی و جناحی دارند، نتیجه این می شود که روزنامه نگار ایرانی مسلمان را مورد حمایت قرار نمی دهند و جاسوسه خارجی را مانند عضو نورچشمی خودشان نواخته و در حمایت از او بیانیه شدید سیاسی علیه نظام و کشور صادر می کنند.
چندی پیش در روزنامه جوان (21 مرداد 1388) مصاحبه ای با رجبعلی مزروعی، عضو هیئت مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران (منحل شده)، منتشر شد که حاوی نکات جالبی بود. این مصاحبه در اوایل امسال انجام شده، یعنی زمانی که هنوز ساختمان انجمن پلمب نشده بود.
از جمله نکاتی که او در این مصاحبه گفته، این است که «در مجموع حتی اگر روزنامه نگاری عضو انجمن صنفی نباشد، انجمن وظیفه خود می داند که از او حمایت کند» و «روزنامه نگاران چه عضو انجمن صنفی باشند و چه نباشند انجمن موظف است از آنها حمایت کند».
همین شخص در همین مصاحبه و در پاسخ این سؤال که چرا انجمن نسبت به مشکل صنفی که برای عباس سلیمی نمین پیش آمد هیچ واکنشی نشان نداد، گفته است «کسانی که روزنامه نگار هستند و مسئله ای مرتبط با روزنامه نگاری برایشان پیش آمده باشد و عضو انجمن نباشند، انجمن وظیفه ای نسبت به آنان ندارد».
باز در همین مصاحبه و در چند سطر بعد، در پاسخ علت واکنش انجمن به مسئله رکسانا صابری گفته است «وقتی روزنامه نگاری را در هنگام تهیه گزارش یا به جرم کار خبرنگاری دستگیر کنند، انجمن واکنش نشان می دهد».
وی در ابتدای همین مصاحبه گفته است «قرار بوده کار اصلی انجمن ارائة تسهیلات و خدمات حقوقی، دادن وام و پیگیری کارهای مربوط به تعاونی مسکن برای روزنامه نگاران باشد».
وقتی که زمام انجمنی با چهار هزار عضو را به چند نفر آدم مغرض که وابستگی شدید سیاسی حزبی و جناحی دارند، نتیجه این می شود که روزنامه نگار ایرانی مسلمان را مورد حمایت قرار نمی دهند و جاسوسه خارجی را مانند عضو نورچشمی خودشان نواخته و در حمایت از او بیانیه شدید سیاسی علیه نظام و کشور صادر می کنند.
بی تفاوتی نسبت به مشکل حرفه ای یک روزنامه نگار ایرانی که در داخل کشور است و به نفع مردم و کشورش قلم می زند، آیا در راستای وظیفه صنفی انجمن بوده است؟ و آیا حمایت از کسی که در پوشش فعالیت روزنامه نگاری جاسوسی به نفع بیگانگان می کرده و نه تنها عضو انجمن صنفی نبوده بلکه هویت ایرانی خود را هم قبول نداشته، مرجعی در وظایف انجمن دارد که از مصادیق عمل به وظیفه تلقی شود؟
آیا رجبعلی مزروعی به این پرسش ها فکر کرده؟ آیا او و اعضای هیئت مدیره معزول انجمن منحل شده می توانند باز هم مدعی شوند که انجمن در زمان مدیریت آنها غیرسیاسی عمل کرده و بدون توجه به گرایش های سیاسی و جناحی روزنامه نگاران از آنان حمایت صنفی کرده است؟
راه انداختن بخشی در انجمن برای ارائه اطلاعات مربوط به روزنامه نگاران به سازمان های خارجی که هویت تأیید شده ای ندارند و معلوم نیست کارگزار چه دستگاهی هستند، آیا مصداق حمایت حقوقی از روزنامه نگاران است؟
موضع گرفتن و بیانیه صادر کردن در قبال مسائل سیاسی که هیچ ربطی به روزنامه نگاری ندارند آیا مصداق فعالیت صنفی بوده است؟ و آیا ماجرایی که در تعاونی مسکن انجمن اتفاق افتاد، و باعث ضرر روزنامه نگاران عضو شد و منافع هنگفتی برای یکی دو نفر سرمایه دار (و به عبارت بهتر سرمایه خوار) که روزنامه نگار هم نبودند داشت، مصداق عمل به وظیفه صنفی است؟
رجبعلی مزروعی و دوستانش در هیئت مدیره انجمن منحل شده باید پاسخ دهند چرا این همه از وظایفی که طبق اساسنامه بر عهده شان بوده عدول کرده و انجمن را تبدیل به شاخه مطبوعاتی یک جناح خاص سیاسی نموده و علیه منافع اعضا و بلکه علیه منافع کشور گام برداشته اند.
از رحبعلی مزروعی و بدرالسادات مفیدی و دیگر اعضای این گروه باید پرسید شما که مدعی هستید در دولت نهم با انجمن برخورد سیاسی شده، خودتان در طول ده یازده سال گذشته، با چهار هزار عضو انجمن برخورد صنفی داشته اید؟ و اساساً برخورد صنفی وزارت کار با تخلفات خودتان را چرا برخورد سیاسی تلقی می کنید؟ بیانیه در حمایت از رکسانا صابری برخورد سیاسی است یا حکم وزارت کار و دیوان عدالت اداری در خصوص رعایت اساسنامه انجمن؟
این معدود اعضای خودمحور به جای جار و جنجال پیرامون اینکه ساختمان انجمن نباید پلمب شود، به اتهامات مختلف و از جمله برخورد سیاسی و جناحی با روزنامه نگاران ایرانی، استفاده از امکانات انجمن برای حمایت از جاسوسان، حیف و میل اموال انجمن، کتمان حقایق از اعضای انجمن و... باید در دادگاه محاکمه شوند.
