مسلمانان میانمار همچنان مورد تعرض بودایی ها و ارتش و پلیس میانمار قرار دارند و با فرار از کشور، بنگلادش نیز با آنان بدرفتاری می کند.
به گزارش راسخون به نقل از واحد مرکزی خبر، سیریل پاین تحلیلگر این شبکه افزود مسلمانان میانمار از قوم روهینگا اقلیتی هستند که به رسمیت شناخته نمی شوند و از قرنها پیش اتباع خارجی این کشور به شمار می روند. فرزندان آنان تابعیت میانماری ندارند، آنان حق تحصیل فراتر از کلاسهای ابتدایی را ندارند. ازدواجهای آنان بدون مجوز رسمی دولت امکان پذیر نیست و این نشان می دهد تبعیض حکومتی میانمار علیه اقلیت روهینگا چقدر زیاد است. برآورد شده است هشتصد هزار تا یک میلیون مسلمان در میانمار زندگی می کنند. میانمار کشوری با اکثریت بودایی است که در آن نژاد پرستی علیه دیگر اقوام امری مرسوم است. موج نژاد پرستی و بیگانه هراسی علیه مسلمانان میانمار بیش از هر زمانی مشهود است.
شماری از پناهندگان روهینگا به اردوگاهی غیرقانونی در بنگلادش پناه برده اند. اردوگاههای آنان در وضع بهداشتی بدی قرار دارد اما این پناهجویان اینجا را بهتر از زندگی قبلی خود در میانمار می دانند. عبدالکلام پناهجوی روهینگا گفت:« یک ماه پیش از روستای خود فرار کردم و درجنگل زندگی می کردم. نیمی از اعضای خانواده ام کشته شدند. پلیس و ارتش این جنایات را سازماندهی می کنند.»
پناهنده ای دیگر که به تازگی به این اردوگاه آمده است از وضع وخیم خود می گوید. رشیده علم گفت :« آنان همسرم را بازداشت کردند من اعتراض کردم اما آنها تلاش کردند به من تجاوز کنند و بازویم را شکستند.» شمار زیادی از زنان بدون همسر در این اردوگاه مشاهده می شوند.
سوره خاتون دیگر پناهجو گفت :« ماموران امنیتی همسرم را بردند نمی دانم آیا زنده است یا نه، هیچ خبری از او ندارم.» هزاران روهینگای میانماری از خشونتهای جدید قومی گریخته اند که از ماه ژوئن آغاز شده است.
پیش از آن مسلمانان و بودایی ها درکنار هم زندگی می کردند. دهها هزار تن از پناهجویان در بنگلادش مستقر شده اند اما بنگلادش نیز تمایلی به پذیرش آنان ندارد.
جمال که شبکه حمایت از روهینگاها را ایجاد کرده است می گوید فرار مسلمانان ادامه دارد اما نیروهای امنیتی میانمار و بنگلادش همه تلاش خود را به کارگرفته اند تا جلوی آن را بگیرند. جمال با نشان دادن منطقه ای در دور دست می گوید:«هزاران روهینگا در آنجا در حال رنج و عذاب هستند و بدون هیچ کمک بهداشتی و پزشکی ، از گرسنگی تلف می شوند آنان به حال خود رها شده اند.»
افرادی که موفق می شوند از مرز عبور کنند با تبعیضهای بیشتر در آن سوی مرز مواجه می شوند. یکی از بنگلادشی ها گفت :« این روهینگاها غده سرطانی اند. آنان در گروههای صد نفره به اینجا می آیند و کارهای ما را می گیرند. ما آنها را نمی خواهیم. همه آنها به جهنم بروند.»
مرز کاملا بسته است و میانمار نمی خواهد پناهجویان به همراه شواهد از کشور خارج شوند و بنگلادش پناهندگان را به آن سوی مرز باز پس می فرستد. سرپرست یکی از خانواده هایی که موفق به عبور از مرز شده است می گوید:« در آن سوی مرز چیزی برای خوردن نداریم. قانون منع آمد و شد صرفا علیه ما وضع شده است. نمی توانیم از خانه هایمان خارج شویم. همه می ترسند و می خواهند فرار کنند. خشونتها در میانمار بسیار زیاد شده است. خدا به داد ما برسد.»
فرزندان روهینگا افرادی بی میهن و سرزمین هستند. سیریل پاین درباره اوضاع کنونی گفت جامعه بین المللی صرفا توجه خود را معطوف گشایشهای سیاسی نظامیان حاکم بر میانمار کرده و چشمانش را بر این جنایات بسته است. سرکوب شدید این قوم به کلی در سکوت صورت می گیرد و معدود سازمانهای غیردولتی که می کوشند به کمک آنان در میانمار یا بنگلادش بروند مشکلات زیادی برای فعالیت دارند زیرا رسما اعلام شده است که این مشکل اصلا وجود ندارد.
به دست آوردن اطلاعات از وضع آنان در میانمار درحال حاضر بسیار دشوار است. سرکوب چند ماهه این قومیت به کلی نادیده گرفته می شود.
نکته شگفت انگیز دیگر سکوت عجیبی است که آنگ سان سوچی برنده جایزه صلح نوبل در این زمینه کرده است و حتی در سفرهای خارجی اش نیز به این بحران اشاره ای نمی کند و از مطرح کردن آن امتناع می کند.
/111/
