سهراب سپهری شاعری بود که نسل ها را درنوردید، و نام خود را همچون حافظ و سعدی و امثالهم ماندگار کرد، شاعری اهل کاشان که با تکه نانی وازه ها را درهم ریخت و هنوز واژه هایش ما را به هم میریزد.
من نمی دانم که چرا می گویند:
اسب حیوان نجیبی است ،
کبوتر زیباست.
و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست.
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد.
چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.
آری باید جور دیگر دید، سهراب کاش بودی و بیشتر میگفتی باید جور دیگر دید، این روزها من خیلی ها را به یک چشم نمیبینم، کاش بیشتر در گوشم میخواندی جور دیگر باید دید، کاش بیشتر میگفتی که کرکس ها را باید در قفس داشت، نه مرغ عشقی که عاشقم است.
سهراب همین است.اشعاری دارد که مو به تن راست میکند، و مجبوری محو شوی در کلماتی که در بهت و حیرت شاعرانه ات جلوی چشمانت رژه میروند.
گاه تنهایی،
صورتش را به پس پنجره می چسبانید.
شوق می آمد،
دست در گردن حس می انداخت.
وقتی هم که شروع میکند از اعتقاداتش سخن براند، آنقدر استدلال های عاشقانه برایت می آورد که هر چه دشمن با شی با اعتقاداتش، میخکوبت میکند.
من مسلمانم.
قبله ام یک گل سرخ.
جانمازم چشمه، مهرم نور.
دشت سجاده من.
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.
وقتی هم که قرار است همه مفاهیم ناب اسلامی و اخلاقی و اجتماعی را در یک بیت بگنجاند، هیپنوتیزمت میکند، از کلماتی که همچون معجزه در کنار هم چیده شده اند، همه آیات و روایاتی همچون “انی نحن اقرب الیه من حبل الورید” و آیاتی که در مورد مادر و والدین آمده ” وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِی عَامَیْنِ أَنِ اشْکُرْ لِی وَلِوَالِدَیْکَ إِلَیَّ الْمَصِیرُ ” که همه را سهراب این گونه بیان میکند:
مادری دارم ،بهتر از برگ درخت.
دوستانی ،بهتر از آب روان.
و خدایی که در این نزدیکی است.
آری، امروز سالروز تولد سهراب سپهریست، شاعری که رهبر انقلاب هم بیان میکند که دلتنگ سهراب شده، شاعری که وازه ها دلتنگش شده اند، شاعری که شعر را دیوانه کرد.
پ.ن: امروز سالروز تولد سهراب سپهری است.در شناسنامه سهراب تاریخ تولدش اشتباه نوشته شده.داخل شناسنامه سهراب تاریخ تولد ۱۵ مهر ۱۳۰۷ است.ولی خود سهراب در نوشته هاش گفته ۱۴ مهر متولد شده.همچنین محل تولدش نیز در شناسنامه متولد قم نوشته شده. ولی همه میدونند که سهراب جد در جد کاشانی بوده./7432/
