بسم الله الرحمن الرحيم
نامه اى از آن حضرت(ع)به مردم كوفه هنگام حركتش از مدينه به بصره.
از بنده خدا،على،امير المؤمنين به مردم كوفه كه بزرگواران ياران و ارجمندان عرب اند.
اما بعد.شما را از كار عثمان خبر مى دهم،به گونه اى كه شنيدنش چون ديدن باشد:مردم بر او خرده گرفتند و من كه مردى از مهاجران بودم،همواره خشنودى او را مى خواستم و كمتر سرزنش مى كردم.ولى طلحه و زبير در باره او شيوه ديگر داشتند و آسانترين كارشان،تاختن بر او بود و نرمترين رفتارشان،رفتارى ناهموار بود.بناگاه،عايشه بى تامل بر او خشم گرفت و مردمى بر او شوريدندو كشتندش.آنگاه مردم با من بيعت كردند نه از روى اكراه يا اجبار،بل به رضاو اختيار.
بدانيد كه سراى هجرت[مدينه]مردمش را از خود راند و مردم نيز از آنجا رفتند.
ناگاه،چون ديگى كه بر آتش باشد،جوشيدن گرفت و فتنه سر برداشت.پس به سوى اميرتان بشتابيد و اگر خدا خواهد،براى جهاد با دشمن،به پيش تازيد.