امید، پدیده‌ای است فطری که از رحمت بی منتهای خداوند سرچشمه گرفته است. اگر امید نبود، هیچ مادری فرزند شیرخوار خود را شیر نمی‌داد و هیچ نهالی بر زمین نشانده نمی‌شد.

پرستاری از عوامل تأمین کننده سلامت جسمی ‌و روانی بیماران و حیات افراد جامعه است و از لوازم لاینفک زندگی اجتماعی بشر به شمار می‌رود.

گرچه روابط پرستار با بیمار را می‌توان در ابتدا به دو دسته مختلف؛ یعنی روابط درمانی و روابط عاطفی، اخلاقی و حمایتی تقسیم کرد، ولی این روابط در عمل از یکدیگر قابل تفکیک نیستند.

رابطه با بیمار باید همانند رابطه با کودکان سرشار از مهر و عطوفت باشد؛ چرا که بیمار بر اثر ناتوانی خود را در موضع ضعف مشاهده می‌کند و بیش از دیگران نیازمند این مهرورزی‌هاست.

ایمان و اعتقادات مذهبی از عواملی است که به روح بیمار قوت می‌بخشد و او را در مقابله با بیماری نیرومند ساخته و به سلامت و بهبود امیدوار می‌سازد.

از مواردی که در روایات به آن توصیه شده است، پرستاری در سفر است. موقعیت سفر و محدودیت‌هایی که در آن وجود دارد، ایجاب می‌کند که توجه ویژه‌ای به بیمار معطوف شود.

پرستاری و مراقبت از بیمار نیز از این قاعده و قانون کلی مستثنی نیست و در پرستاری از بیمار، خانواده او در اولویت قرار دارند.

بیماری و نقص عضو می‌تواند انسان را مورد توجه خداوند مهربان قرار دهد و چنانچه این بیماری و نقص عضو، در راه خدا و برای عظمت اسلام باشد، بیش از پیش بر توجه و عنایت الهی خواهد افزود.

نظافت بدن و لباس بیمار یکی از نیازهای ضروری است. بنابراین، در صورتی که استحمام موجب تشدید بیماری بیمار نشود و ضرری بر او وارد نسازد، نباید او را از این موهبت آرام بخش محروم ساخت.

آیین پرستاری، یکی از نمودهای ارجمند فرهنگ انسانی و داد و ستد فکری، اخلاقی و عاطفی آدمیان است.