دعا و نیایش پدیده‌ای فطری و از اساسی‌ترین نیازهای روحی و روانی انسان است که در تمام کاوش‌های روانشناختی، ضرورت وجود آن تأیید شده است.

دعاها و نیایش‌های امامان معصوم علیهم السلام دارای مفاهیم بلندی است که توجه به هر جمله بر معرفت انسان می‌افزاید و راه‌های کمال را به روی انسان می‌گشاید.

آنکه دعاهایی مستجاب است که با آداب خاص همراه باشد، از این رو خواندن دعاهای وارده از ائمه معصومین(علیهم السلام) که با آداب و شرایط خاص همراه می‌باشد، بسیار مؤثر است.

برآوردن حاجت بندگان به هر اندازه بزرگ باشد برای خداوند، هیچ زحمتی ندارد و از طرفی خداوند کریم و بخشنده است و نعمت‌های بی‌شماری را به بندگان خود داده است پس شایسته است انسان وقتی دعا می‌کند به اجابت آن...

اگر دعا کننده در خانه بنشیند، و راه هرگونه کوشش و فعالیت را به روى خود ببندد، آنگاه از خدا بخواهد، که رزق وسیع و معیشت فراخ، و سفره حلال به او بدهد قطعاً این دعا قابل استجابت نیست.

اجابت دعا از جانب خداوند از باب رحمت و کرم خداوند است و این رحمت به کسی تعلق می‌گیرد که شکرگزار نعمت‌های داده شده باشد.

یادآوری نعمت‌های خدادادی، توجه به زوایای پیدا و پنهان آن در زندگی، و سپس شکرگزاری، در طراوت بخشی زندگی فردی و اجتماعی مهم است.

عبادت که اجرای دستورهای الهی است، باید به قصد تقرب به خداوند صورت گیرد، و بالاترین راز عبادت، همین تعبد است.

انسان هرگاه به گرفتاری دچار می شود، احساس اتکا به قدرت بی پایان خداوند در او به شدت افزایش می یابد. پس ناآگاهانه به نیرویی توانا متوسل میشود و از او یاری میخواهد.

افراد مذهبی و متدین معتقدند هر واقعه‌ای که در زندگی آنها روی می دهد، بازتابی از مشیت الهی است و این مشیت الهی که از نظرها پنهان است، در نمازها و دعاها مشهود می شود.