دوباره شب شکفته می‌شود و روز خسته می‌رود دوباره...

جمع هستند این‌جا شمع، گل، پروانه کفتری که دارد شوق سقاخانه

دوباره شب شکفته می‌شود و روز خسته می‌رود دوباره خانه‌ام پر از سکوت می‌شود شکوفه می‌زند شبم همان شب همیشگی

آمدم پا برهنه‌تر شاید، حس کنم باز جمکرانت را حس کنم می‌روم به کرب و بلا، حس کنم دست مهربانت را

گاه حسِ تازه توی واژه نیست گوش کن: سکوت هم شنیدنی‌ست! سکوت: مثل عکس دسته جمعیِ درخت‌های باغ!

آخر قصه چی می‌شه؟ کی میره و کی می‌مونه؟ یه برگ خسته تا کجا اسیر باد و بارونه؟

ای خدا! دوباره من فرشته‌ات شوم یک فرشته‌ی مقدس و عزیز توی قلب من مشتی آفتاب رحمتت بریز

عید بود و سبزه ­ها مخملی قشنگ و ناز در نگاه سبزشان یک سبد پیام و راز

خدا داده به خورشید تنی نورانی و نرم سر انگشتانش از دور زمین را می‌کند گرم

کمر گرد زمین می‌شکند مهدی‌جان آسمان سایه‌ی خود می‌فکند مهدی‌جان گر نیایی سخن چلچله‌ها می‌سوزد دامن سبز چمن رخت عزا می‌دوزد