آمدی از دشت نور غنچه‌ی هر گل شکفت بر دل سرد زمین لاله و سنبل شکفت

گرچه این‌جا نیستی ای مهربان ای امام خوب ما هست اما قاب عکس کوچکت توی دست بچه‌ها عکس تو هر روز پر گل می‌شود روی دیوار کلاس

عاشق خانه‌ی ماست به گمانم باران چون که ناخوانده شده این طرف‌ها مهمان

باز هم در گوشه‌ای از آسمان می‌زند لبخند ماه مهربان آیه‌های نور در طول سحر عرض دل را می‌برد تا بیکران

گفتم به وقف که مرا کرده‌ای محروم از بخشی از ارثیه‌ی نیاکانم بخشی زمزرعه، یک قطعه از جالیز سهمی هم از ثمر باغ و بستانم

دلم اگر گلی‌ست که تشنه مانده است اگر قناری­ست ولی نخوانده است

میان قبلم انگار دو تکه آسمان است و بین این دو تکه پُلِ رنگین‌کمان است

دفتر انشای نرگس خواندنی‌ست دفتری با قصه‌های ماندگار آسمان کوچک دفترچه‌اش یک افق دارد به اسم انتظار

هر چه از خدا گویم اندک است و ناچیز است گر چه قلبم از مهرش شادمان و لبریز است

لبخند، بال و پر زنان روی لبهای ابیطالب نشست خوب یادم هست که قنداقه‌ای داشت غرق بوسه می‌شد روی دست بر زمین بال فرشته پهن بود آسمان، شعر امامت می‌سرود غنچه‌ای در قلب کعبه می‌شکفت