آفتاب ظهر جمعه روی دشت قرمزی به رنگِ دانه‌ی انار پهن می‌شود خون به قلب یک ترنج می‌رسد باز می‌شود

ماه شیشه‌ی پنجره را می‌شوید نور فانوس، تاریکی را تکان می‌دهد مادرم با بوی نان به خانه می‌آید پدرم با صدای اذان برمی‌گردد از کار

آسمان مهتابی بید مجنون بیدار سایه مبهم شب بر سر سبز چنار

امشب از آیینه پروا می‌کنم شعر گل ها را تماشا می‌کنم قاصدک ها را در آغوش نسیم با دعایی تازه معنا می‌کنم

یک ماه در زمین مهمانی خداست افطار تا سحر جشن ستاره‌هاست

باز خدا نقش قشنگی کشید هر ورق از شاخه به رنگی کشید همهمه‌ی باد به هر شاخه خورد عطر و شکوه از دل گل‌خانه برد

سنتی دیرینه است رسم قالی‌شویان می‌شود اجرا در اردهال کاشان یادبود مردی است از تبار خورشید که در این جا افراشت چلچراغ توحید

دور نیستی من حضور روشن تو را پشت پلک­ های بسته­ ام درک می­ کنم سالهاست پای سفره­ ات نشسته ­ام میزبان تو هستی و میهمان منم

منظم کنار هم چیده شده­ اند یازده تایشان همدم نقاشی­ هایمان شده ­اند و ما چه بی ­توجه، آسمان و گل و دشت و آدمک می­ کشیم بدون آنکه از تنهایی و بی­ کسی رنگ سفید با خبر باشیم

با ابرها بگو دامن بگسترند بر دشت بی بهار با باد رهگذر