پیشرفت های سریع در زمینه ی صنعت هوایی، هسته ای و سایر صنایع، نیازمند بهبود کارایی اجزای مهندسی در حالت سرویس دهی می باشد. این الزامات منجر به توسعه های بزرگ و استفاده از مواد ماشین کاری مختلفی

کاربرد موفق ابزارهای برشی حاوی ویسکر با انتخاب مناسب هندسه ی سری، شروع می شود. در واقع شکل و آماده سازی لبه های سری ها، مسئله ی بسیار مهمی است. بهترین شکل در حقیقت آن شکلی است که دارای

اکسید آلومینیوم (آلومینا) به صورت موفقیت آمیزی به عنوان ابزار برش در سال های اخیر و در بسیاری از کاربردهای ماشین کاری، استفاده می شوند، مخصوصاً به دلیل سختی فوق العاده و پایداری شیمیایی این کامپوزیت

سرمت ها در واقع شامل تیتانیم کربونیتریدها به عنوان فاز سخت و نیکل به عنوان بایندر می باشند. این مواد مقبولیت قابل توجهی در زمینه ی تولید ابزارهای برشی در بسیاری کاربردها، پیدا کرده اند. در ژاپن، این

تلاش های اولیه برای استفاده از ابزارهای برشی سرامیکی در تراشکاری چدن خاکستری در اوایل دهه ی 1930 شروع شد. سختی دما بالا، استحکام فشاری، مقاومت به سایش و خنثی بودن شیمیایی سرامیک ها، در حقیقت

نسل های اولیه از ابزارهای سرامیکی در اواخر دهه ی 1940 و اوایل دهه ی 1950 توسعه یافتند. این نسل از ابزارها در اصل آلومینیم اکسیدی بودند که پرس سرد شده بودند. در حالی که این ابزارها از لحاظ شیمیایی خنثی

این ابزارها اولین بار با کاربید تنگستن و کبالت به عنوان بایندر، تولید شدند. این ماده برای ماشین کاری چدن خاکستری مناسب می باشند. زمانی که متالورژی مربوط به فولاد پیشرفت کرد، استفاده از آن افزایش یافت و...

روش های مختلفی وجود دارد که بوسیله ی آنها می توان ابزارهای برش خاصی را برای فرایند ماشین کاری یک قطعه، انتخاب کرد. بدبختانه، بسیاری از این مواد دارای مقاومت پایینی هستند و از این رو، باید در تصمیم

در اوایل دهه ی 1960، علوم مواد سرامیکی در مراحل اولیه بود. Kuczyunski و همکارانش تئوری زینترینگ را توسعه دادند و یک تجدید حیات در زمینه ی تحقیقات مواد ایجاد کردند. همچنین مباحث خوبی در زمینه

علم سرامیک در یک سوم اول قرن بیستم در مراحل اولیه ی توسعه قرار داشت. مهندسین سرامیک در حقیقت از روی عادت کار می کردند. در طی زمان، جداول داده و اصول عملی نیز تدوین شدند. این داده ها از طریق