آمیزش جامعه شناسی های ملی با «بقایای عام گرایی» گرایشی به «هژمونی فکری» ایجاد کرد که چندان از جاه طلبی دولت های ملی در ارجاع به فرهنگ خودی منفک نبود. در مشخصاتی که البرو برای این مرحله ذکر کرده است،

مرحله بومی کردن در رشد جامعه شناسی متوجه تبلور جهان سوم بود. آلبرو به درستی میگوید که این مرحله را باید از مرحله جامعه شناسی های ملی متمایز کرد، اما برای این تمایز دلایل خیلی قانع کننده ای ارائه نمی کند.