از روایات فراوانی استفاده می شود که خداوند با برخی از بندگانش مناجات و رازگویی می کند. بی ‌شک انبیای الاهی در مرتبه نخست کسانی هستند که خداوند به مناجات با آنها می ‌پردازد و برخی از وحی های او به آنها،...

کلمه مناجات و نجوا که هم‌ خانواده هستند، در لغت عرب به معنای درگوشی سخن گفتن و راز گفتن و سخن گفتن خصوصی با دیگری می باشند. برخی برآنند که نجوای در کلام به این حاصل می شود که جمعی یا دو نفر در خلوت با

خداوند متعال پیامبران و به ویژه پیغمبر اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه اطهار علیهم السلام را برای هدایت انسانها، به عنوان الگوی انسان کامل فرستاده تا ما انسانها با سرمشق قرار دادن آنها...

نهج البلاغه خورشیدی در سپهر معارف توحیدی است و از این رو در زبان پارسی، شرحها و ترجمه های این دانش نامه ی معرفتی و فرهنگنامه ی مینوی بسیارند.

این نکته را شارح، خود متذکر شده که شرح از اختصار کامل برخوردار است و تا جایی که می شود، از حاشیه پردازی پرهیز کرده است. البته چنان که گفتیم، تمام اهتمام وی بر این است که مراد کلام و

شارح در مواقعی که شبهاتی درباره ی سخن امام و یا در لابه لای بحث خود پیش می آید، با عبارت «تسأل» آغاز می کند و در ادامه با این لفظ «الجواب» و عباراتی مشابه می کوشد، شبهه وارد شده را

شارح در برخی خطبه ها، نامه ها و یا حکمت ها که به نظر خود نیاز به توضیحی مجزا و مفصل دارد، با الهام از سخن امام و با عنوانی مناسب، کوشیده سخنان

روشی که شارح در شرح خود به کار گرفته، استفاده از گزاره ها و مؤلفه هایی است که سعی شده با استفاده از آنها سبک و شیوه شرح خود را بسازد. می توان گفت در این شرح به طور کلی از دو مؤلفه و گزاره استفاده شده است:

شرح فی ظلال نهج البلاغه محاوله لفهم جدید اثری غنی و گرانبار از شیخ محمد جواد مغنیه به شمار می رود. در این نوشتار کوشیده شده تا روش شناسی این شرح با استفاده از دو مؤلفه ای که

از جمله اهداف بلند نهج البلاغه پرورش روح و تربیت جان و روان، تعلیم خصلت های نیک و ارزش دادن به آنها و پرهیز از عادات زشت و ناپسند می باشد. بخش بزرگی از نهج البلاغه