نويسنده براي نشان دادن همزيستي يهوديان و مسلمانان، بيان انگيزه مخالفت يهوديان با مسلمانان و چگونگي برخورد پيامبر با آنان رساله را سامان داده است. وي نخست موقعيت جغرافيايي عربستان و وضعيت مردم و اديان را...

چه شود گر ، به سرم دست نوازش بكشي ؟ لطفي اي ساقي رحمت به دل پُر عطشي اي كه در هر دو جهان ، اذن شفاعت با توست چه شود گر خَطِ غفران به گناهم بكشي ؟ عقل كل هستي و ، من عاشق مجنون توام لحظه اي...

و انسان هر چه ايمان داشت پاي آب و نان گم شد زمين با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد شب ميلاد بود و تا سحرگاه آسمان رقصيد به زير دست و پاي اختران آن شب زمان گم شد همان شب چنگ زد در چين زلفت چين...

شب گشت و تيرگي همه جا را فرا گرفت وز نور ماه دامن گيتي ضيا گرفت ماه رجب به شوق وصال خداي خويش جا در درون غار حرا مصطفي گرفت مهد صفا به غار حرا تا نهاد پاي غار حرا ز يمن قدومش صفا گرفت

محمد زينت نام جهان است چه خوشبوتر از آن اندر دهان است نزائيده كسي همچون محمد كه نور روي وي رنگين كمان است محمد نور عالمتاب هستي است وجودش روشني بخش زمان است

الا ساقي مستان ولايت بهار بي زمستان ولايت از آن جامي که دادي کربلا را به نوشان اين خراب مبتلا را چنان مستم کن از يکتا پرستي که از آهم بسوزد کل هستي

اى اصل قديم و عقل اَقدم وى حادث با قديم توأم در رتبه تويى حجاب اَقرب بودى تو نبى و در گِل آدم ملك و ملكوت در كف تست چون خاتمى اى نبىّ خاتم

جامه سيه كرد كفر، نور محمد(ص) رسيد طبل بقا كوفتند، ملك مخلد رسيد روى زمين سبز شد، جيب دريد آسمان بار دگر مه شكافت روح مجرد رسيد گشت جهان پر شكر، بست سعادت كمر خيز كه بار دگر، آن قمرين خد رسيد

ای جلوه رخت زده آتش به جان گل نامت محمد است و نشانت، نشان گل ميلاد باشكوه تو ای باغبان نور همزاد نغمه‌خوانی بلبل زمان گل قرآن تويی چو خيره نظر می‌كنم به نور گل می‌كند دوباره نگاهم ميان گل

شبي كه جوشش صد مهر در گريبان داشت چنين حادثه اي در مشيمه پنهان داشت زمين، به خود ز تب التهاب مي لرزيد زمان، ز زايش نوري به خويش مي پيچيد موكلان مشيت به كارگاه قدر شدند، تا كه ببندند طرح نقش دگر