آتش از موی سفیدت نفسی شرم نکرد  از نماز شبتان هیچ کسی شرم نکرد  خانه ای که تپش مدرسه ی ایمان بود  آتش از هر طرفش شعله ی سر گردان بود  شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

پیرمردی و بزرگ همه ی اعصاری  روی جانت اثر کینه ی دشمن داری  بار ها خلوت سجاده ی تان پر پر شد  فرش زیر قدمت سوخت و خاکستر شد  شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

فدای دردِ پنهانت، که تو این گونه آرامی جهانی مات و مبهوت از تماشای وقارِ تو دریغا! نقطه ی نوری، در این وادیِ غربت نیست! از این تصویرِ غم حتی، ملائک داغدارِ تو شهادت امام صادق...

گلابِ شستشویی غیرِ اشکِ چشمِ مادر نیست ببارد خون بشوید تا غم از گرد و غبارِ تو حریمت خلوتِ درد و، نه شمعیّ و نه ایوانی فقط چندین کبوتر نوحه خوان امشب کنارِ تو شهادت امام صادق...

خوشه ی انگور، تیره چون دل منصور بود دانه دانه مرگ را بر لب چشیدن مشکل است خانه ی آتش گرفته، روضه خوان مادر است ناله ی  زن  را زپشت در شنیدن مشکل است شهادت امام صادق علیه السلام...

کوچه‌ها نیمه‌ی شب سوختنت را دیدند  ریسمان‌ها به سراپای تنت پیچیدند  در و دیوار به آشفتگی‌ات لرزیدند  یادگاران سقیفه به غمت خندیدند  شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

در بین کوچه تا که زمین خوردم از جفا از درد شانه گفته‌ام ای وای مادرم در سجده بودم و دشمن امان نداد من داغدار و وارث  مظلوم حیدرم شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

آتش گرفته خانه‌ی من همچو مادرم چون لاله زار سرخ به گلزار پرپرم یادی ز دست بسته‌ی حیدر نموده‌ام مادر بیا ببین تو دو چشمان انورم شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

من وارث نگاه مضطرب فاطمه شدم از یک اشاره برگ و برم درد میکند جرمم فقط همین که ز نسل پیمبرم من وارث تمامی اندوه مادرم شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد

زهرا تبارم و نسبم بر نبی رسد این گونه بود تا که ز کین دیده تر شدم آتش به خانه‌ام همه از ارث فاطمه است از کوچه‌ و ز ضرب لگد با خبر شدم شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت باد