توحید در خالقیت بیانگر پیوند خالقیت و مخلوقیت بین خداوند و آفریده‌های اوست؛ به گونه‌ای که آدمی احدی را جز خداوند مبدأ هستی و آفرینش جهان و انسان نشناسد.

نمی‌شود کسی به خداوند توکل کند، ولی راهی برای خروج از مشکلات بر وی نگشاید و امورش را سامان ندهد!

یکی از ارکان شادکامی، رضامندی و دیگری نشاط است. عامل بنیادین شادکامی، سبک زندگی موحدانه است که اساس آن، ایمان به خدا بوده و ره‌آوردش تنظیم زندگی بر اساس آموزه‌های اوست.

اگر قانون گذاری، منحصر به خداست، خواه ناخواه اطاعت از غیر او، در صورتی که فرمانش مخالف فرمان خدا باشد، به معنای شریک قرار دادن برای خدا در قانون گذاری است.

عامل بنیادین اصل شادکامی، به همان توحید برمی‌گردد. اگر زندگی انسان، مبتنی بر توحید شکل بگیرد، بنیان شادکامی تحقق یافته است.

شواهد قرآنی نشان میدهد که معنای پایه دین - با تغییرات گوناگون در آداب، مناسک، رفتارها، حقوق اجتماعی و فارغ از همه تحولات زمانی و مکانی، همواره یگانه بوده است.

حکیمان و متکلمان و مفسران مسلمان در چیستی دین، خود را اسیر رهیافت های تک محورانه، مانند: رهیافت معرفتی، اعتقادی، وجودی، کارکردی و غیره نکرده و تعریف جامع نگرانه، عرضه کرده اند.

اهل منطق، علم حصولی را به تصور و تصدیق تقسیم کرده اند. تصور، عبارت است از تصور ذهنی ساده ای که فاقد حکم است..

بعضی از اهل معرفت گفته اند: بدان که نفس و شیطان و فرشته اشیائی خارج از تو نمی باشند، بلکه تو، همانها هستی. و همچنین آسمان و زمین و عرش و کرسی و بهشت و جهنم خارج از تو نمی باشند و در تو وجود دارند.

انسان، هنگامی می تواند از مراتب بالای تکامل، برخوردار شود که موانع بسیاری بر سر راهش باشد و با کنار زدن آنها به حرکت خود ادامه دهد.