باران بی بهانه ی اسفند یک چند بارید بر نگاه مه آلود کوچه ها از روشنی سرود...

این منم که گاه با نسیم می شکوفم از حریر دامنم رشته ی طلای آفتاب دور گردنم گاه سکه سکه می چکم از درخت

باز، زنگ کلاس باران خورد ما همه وارد کلاس شدیم روی تخته نوشته بود : بهار باز هم غرق بوی یاس شدیم

در فصل خشکسالیِ یک فریاد بانو ! بخوان حدیث شکفتن را با خطبه های شعله ورِ سرکش فریاد کن شجاعت یک زن را

چشم های خرابه روشن شد،السلام علیک، سربابا می پرد پلک زخمیم از شوق، ذوق کرده است این قدر بابا در فضای سیاه دلتنگی،چشم هایم سفید شد از داغ سوختم، ساختم بدون تو، خشک شد چشم من به در بابا

پشت پنجره شب نشسته است تکه تکه ماه کی شکسته است ؟

آرام می‌گیرد دل من وقتی که هستی در کنارم با تو همیشه شاد شادم چیزی به اسم غم ندارم

چندین ماه بود که بابا گوشه خانه خوابیده بود، سکته قلبی کرده بود؛ اما به خیر گذشته بود. هروقت توی اتاق بالای سرش می ­رفتم، بغض گلویم را می­ گرفت.

اندیشه‌ی دریا شدن... در ذهن رودهاست... برفی که روی کوه نشسته... تا آب می‌شود

از وقتی ثانیه‌های خسته‌ی من... از چشمان زیبای تو افتاده اند؛ بد جور از پا افتاده‌اند! حالا به هردری می‌زنم... که لحظه‌هایم به چشم بیایند...