الا تا بکی از در دوست دوری گرفتار دام سرای غروری نه بردل ترا از غم دوست دردی نه بر چهره از خاک آن کوی گردی نه گلزار معنی ، نه رنگی، نه بوئی

گذشت عمر و بيا غفلت از اله مكن بس است خيره سرى ديگر اشتباه مكن هر آنچه نامه نوشتى تو از گناه بس است بيا و توبه كن و نامه اى سياه مكن به ميهمانى خود خوانده ات خدا اينك

اى شفاى علّت بيمارها پيش تو آسان، همه دشوارها اى سرور سينه صاحبدلان اى فروغ ديده بيدارها اى به كينه ذات تو نابرده پى

از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد از تحبس الدعا که صدایی نمی رسد ما تحبس الدعا شده نان شبهه ایم آنجا که شبهه است عطایی نمی رسد